Otyń, pow. nowosolski – ruiny zamku-klasztoru

W 1482 właścicielem Otynia i przynależnych dóbr rycerskich był Zygmunt Zabeltitz. Książę Jan II żagański kazał stracić trzech jego synów za rozbójnictwo i skonfiskował majątek. W 1516 król czeski Władysław Jagiellończyk sprzedał Otyń i cały klucz dóbr Johannowi Rechenbergowi, który gotycki zamek Zabeltitzów przekształcił w renesansową rezydencję. W 1645 w drodze testamentowego zapisu dobra otyńskie stały się własnością zakonu jezuitów. W latach 1652–1681 zamek przekształcony został w klasztor. Pożar miasta w 1702 uszkodził także klasztor, po wielu latach odbudowany w stylu barokowym, wg proj. Stefano Spinettiego. W realizacji wystroju i wyposażenia klasztoru, zwłaszcza dobudowanej okazałej kaplicy, wieloletnie zatrudnienie znaleźli sztukatorzy i snycerze: Giovani Simonetti, Johann Riedel, Gottfried Tam, Johann Marschin. Po rozwiązaniu zakonu jezuitów (1773) w klasztorze była szkoła, a od 1787 stał się rezydencją książąt żagańskich – Bironów. W 1879 Aleksander, wnuk Piotra Birona, syn księżnej Doroty Talleyrand – Perigord, sprzedał dobra otyńskie Rudolfowi von Friedenthalowi. W rękach jego potomków Otyń należał do czasów hitlerowskich. W 1945 żołnierze sowieccy splądrowali budowlę, a pożar w 1954 zniszczył jej południowe skrzydło i kaplicę. Kaplicę zabezpieczono ze środków konserwatorskich, nakrywając ją płaskich dachem. Obiekt użytkowany częściowo na mieszkania pracowników PGR, w 80. latach został opuszczony i popadł w ruinę. Zachowały się tylko mury kapitalne i część sklepień. Obiekt zachował znamiona stylowe renesansu i baroku. Jest murowany z kamienia i cegły, czteroskrzydłowy, założony wokół prostokątnego dziedzińca. Przed skrzydło zachodnie wysunięty jest budynek bramny i przylegająca do niego od południa kaplica. Jednoprzestrzenna, od strony południowej (prezbiterialnej) zakończona trójbocznie, przekryta jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, na zewnątrz artykułowana pilastrami i otworami okien w dwóch kondygnacjach.