Lubrza, pow. świebodziński – kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela (ul. 3 Maja 3)
Pierwotnie ewangelicki, z 1848, neoromański, jednonawowy, z półkolistą absydą od południa i wieżą od północy.
Menu
Pierwotnie ewangelicki, z 1848, neoromański, jednonawowy, z półkolistą absydą od południa i wieżą od północy.
W 1246 komes Bodzenta z Widzimia sprzedał wieś Lubrzę klasztorowi cystersów w Paradyżu. Wkrótce obok wsi założone zostało miasto, należące w 1276 do kasztelana zbąskiego – Wojciecha z rodu Dryjów. W 1312 Lubrza wzmiankowana jest, jako siedziba dystryktu. W 1322 Wojciech Krzczonowic sprzedał miasto cystersom paradyskim, w posiadaniu których było
Późnogotycka świątynia z 1520, została w latach 1621– 1686 zbarokizowana. Kościół jest orientowany, murowany, salowy o trójbocznym zakończeniu od wschodu, oskarpowany, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu. Wnętrze przekryte jest czteroprzęsłowym sklepieniem sieciowym.
Eklektyczna rezydencja, wzniesiona w latach 1847–1860, zachowała się w pierwotnym kształcie, z detalem architektonicznym i układem wnętrz. Jest budowlą murowaną, na planie prostokąta z pseudoryzalitami, z wieżą od wschodu, piętrową, nakrytą dachem czterospadowym. Wieżę wieńczy krenelaż ze sterczynami w narożach.
Wzniesiony został w kon. XIII w. w stylu późnoromańskim. W czasie remontu w 1796 przekształcono większość otworów okiennych, a w 1826 dostawiono zakrystię. Od początków reformacji do 1945 był w rękach ewangelików. Kościół jest orientowany, murowany z granitowych ciosów, salowy o prostokątnym planie, z zakrystią od północy, nakryty dachem dwuspadowym.
Został zbudowany w latach 1909-1911 dla rodziny von Waldow – Reitzenstein. Projektantami neorenesansowej budowli byli berlińscy architekci A. Dinklage, E. Paulus i O. Lilloe. Obiekt murowany, założony jest na planie litery L, z masywną wieżą na styku skrzydeł, dwuitrzykondygnacyjny z wielospadowymi dachami, w bryle rozczłonkowany, z ryzalitami, szczytami, loggiami i
Rezydencja nazwana „starym zamkiem” powstała w 1793 na miejscu renesansowego dworu. W 2. poł. XIX w. została powiększona od wschodu o skrzydło reprezentacyjne. Murowany pałac założony jest na planie litery T, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachami czterospadowymi. Skrzydło nowsze, ustawione poprzecznie do starszego, zaakcentowane jest pośrodku trzykondygnacyjnym ryzalitem, mieszczącym główne wejście
Zbudowany został w 2 poł. XIV w., powiększony o prezbiterium i zakrystię w XV w. Wieża, wzniesiona na miejscu drewnianej, pochodzi z 1882. W 1964 zbudowano łącznik między kościołem a wolno stającą wieżą, a w 1971 w nawie głównej i w prezbiterium założono sklepienia w miejsce kolebkowych pułapów. Od XVI
Wzmiankowane w 1287 w dokumencie Przemysława II, jako przynależne do kasztelanii międzyrzeckiej. W 1336 należały do rycerza Jana de Sunnewald i określone zostały mianem oppidum (miasteczko). W 1 poł. XVIII w. Lubniewice dzierżawił uchodźca z Polski – arianin Achacy Taszycki, który stworzył tutaj znaczący w Europie ośrodek myśli ariańskiej. Mieszkańcy
W dwuczłonowym założeniu, starszym jest klasycystyczny dwór, powstały ok. 1800, prostokątny w planie, parterowy, nakryty dachem naczółkowym. W 1886 po jego zachodniej stronie wzniesiony został, usytuowany poprzecznie, parterowy budynek, zespolony z dworem łącznikiem z reprezentacyjnymi schodami i dwiema ośmiobocznymi wieżyczkami o cebulastych hełmach. Nowy człon, na elewacjach zdobiony jest neorenesansowym