W 1246 komes Bodzenta z Widzimia sprzedał wieś Lubrzę klasztorowi cystersów w Paradyżu. Wkrótce obok wsi założone zostało miasto, należące w 1276 do kasztelana zbąskiego – Wojciecha z rodu Dryjów. W 1312 Lubrza wzmiankowana jest, jako siedziba dystryktu. W 1322 Wojciech Krzczonowic sprzedał miasto cystersom paradyskim, w posiadaniu których było do 1810. Już w XIV wieku Lubrza utraciła rangę ośrodka dystryktu na korzyść Świebodzina, a po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej, także status miasta, przywrócony w 1857, w związku z powstaniem w okolicy kilku kopalni węgla brunatnego. Mieszkańcy utrzymywali się z rolnictwa i drobnego rzemiosła. Większe zatrudnienie przyniósł powstały w XIX w. przemysł węglowy, który wpłynął również na uporządkowanie przestrzenne miasteczka, przez zabudowę licznych pustek. Zachowany jest historyczny plan Lubrzy w postaci dwu ulic rozwiniętych wrzecionowato wzdłuż drogi, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz zwarta zabudowa mieszkalna, parterowa i piętrowa.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
