Neoklasycystyczny, z ok. poł. XIX w., po spaleniu w 1945 został odbudowany w 1961, a hełm wieży w 2004. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, z wieżą wtopioną w bryłę, zlicowaną z fasadą, zwieńczoną kopulastym hełmem z latarnią.
Zbudowany w 1783 w stylu klasycystycznym, jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z półkolistą absydą od wschodu i wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze z drewnianym stropem obiegają empory. Elewacje, zdobione pilastrami, mają dwie kondygnacje okien. Wieżę nakrywa dach czterospadowy zwieńczony kopułą.
Wzmiankowany w 1334, był najpewniej konstrukcji drewnianej. Obecny kościół powstał w latach 1734–1740, z fundacji Adama Ponińskiego, kasztelana poznańskiego i starosty babimojskiego. Po pożarze w 1832 został odbudowany z przekształceniem wież. W latach 1888, 1939 i 1963 był restaurowany. Późnobarokowy, częścią prezbiterialną skierowany na zachód, murowany, trójnawowy w układzie bazylikowym,
Miasto rozwinęło się z osady targowej, przy trakcie z Poznania na Łużyce, w miejscu przeprawy przez Gniłą Obrę. Babimost, należący do Wielkopolski, w kon. XIII w. dostał się we władanie książąt głogowskich, lecz w 1329 Władysław Łokietek przywrócił go Polsce. Prawa miejskie uzyskał w XIII lub w pocz. XIV w.
Zniszczony w 1945, nie został dotąd odbudowany. Badania archeologiczno-architektoniczne przeprowadzone w 1971 przez Czesława Lasotę i Jerzego Rozpędowskiego wyjaśniły dzieje kościoła. Pierwotna bazylika późnoromańska z ok. 1230 została w kon. XIII (prezbiterium) i w XIV w. zastąpiona większym założeniem gotyckim, które w XV–XVI w. Wymieniono na jeszcze okazalszą budowlę późnogotycką.
Kościół pw. śś. Szymona i Judy Tadeusza w Rudnie został wzniesiony na pocz. XIV w. Ponad 200 lat później, gdy na terenie Śląska upowszechniły się nauki Lutra, średniowieczna świątynia zaczęła służyć protestantom. W tym czasie Rudno stanowiło samodzielną parafię, która obejmowała okoliczne miejscowości, w tym też niewielką wówczas Nową Sól.
Zachowany do dnia dzisiejszego w Zaborze pałac, w którym mieści się Centrum Leczenia dzieci i Młodzieży, wzniesiony został przez hr. Heinricha Johanna von Dünnewald w 4 ćwierci XVII wieku w typie wczesnobarokowych rezydencji francuskich. Po 1745 roku został rozbudowany w okazałą barokową rezydencję przez hr. Friedricha Augusta von Cosel. W
Gotycki kościół, wzniesiony w XIV w., na miejscu wzmiankowanej w 1284 kaplicy szpitalnej św. Wawrzyńca, zrujnowany w dobie reformacji, odbudowany w XVII w., został w latach 1847 – 1849 z fundacji księżnej Doroty Talleyrand przebudowany w stylu neogotyckim, wg proj. Leonarda Dorst Schatzberga. Opuszczony od 1945, w latach 1981–1984 poddany
Powstał w 1604 w wyniku przebudowy, przez Hansa Granza, dwóch kamienic przylegających do murów miejskich. Przy odbudowie po pożarze w 1685 zaadaptowano wieżę bramy Polskiej na dzwonnicę. W 1720 i 1773 r. dostawione zostały przybudówki – południowa i wschodnia. Po 1945 budowla użytkowana była jako magazyn. Jest murowany z cegły
W 2014 roku objęto ochroną prawną poprzez wpis do rejestru zabytków województwa lubuskiego kolejową wieżę ciśnień w miejscowości ZBĄSZYNEK. Będąca własnością Polskich Kolei Państwowych S.A. wieża ciśnień powstała na potrzeby utworzonego po I wojnie światowej, nowego, ważnego, granicznego węzła kolejowego, jakim stał się Zbąszynek, założony w latach 1922-1930, wg projektu
