Margrabiowie brandenburscy z dynastii askańskiej wykorzystując walki książąt piastowskich i pomorskich dokonali w 2 połowie XIII wieku ekspansji terytorialnej wzdłuż rzeki Warty i Noteci. Na kolejno zdobywanych i przyłączanych do swojego księstwa ziemiach zakładali silnie ufortyfikowane miasta, mające być oparciem dla nowo ustanowionej władzy. Najznaczniejsze fortyfikacje otrzymały miasta położone na
W 1378 Rokitno weszło w skład dóbr cysterskiego klasztoru w Bledzewie. W 1677 opat Kazimierz Jan Opaliński założył tutaj prepozyturę. W 1742 opat Józef Michał Gorczyński rozpoczął budowę kościoła, jako architektonicznej oprawy szesnastowiecznego obrazu Matki Boskiej. Budowę świątyni, zaprojektowanej przez Karola Martina Frantza kontynuowali do 1756 następcy Gorczyńskiego – Maciej
Cmentarz komunalny w Bytomiu Odrzańskim, na którego terenie mieści się lapidarium, znajduje się w południowo-zachodniej części miasta. Cmentarz prawdopodobnie został założony około poł. XVIII w., choć teren ten stał się własnością Gminy Ewangelickiej już pod koniec XVII w. W 1735 r. wzniesiono bramę główną, natomiast mur otaczający cmentarz powstawał etapami.
Źródła pisane wystawiają Świebodzinowi późną metrykę, gdyż pierwsze wzmianki o miejscowości i mieście pochodzą odpowiednio z 1309 i 1319. Ustalona ostatnio archeologicznie obecność grodu, czynnego od pocz. XII do poł. XIII w., nie jest wiązana z genezą miasta lokacyjnego, datowanego na początek XIV w. Wcześniej istniała tu osada targowa. Zmienna
Zbudowany w 2. poł. XIII w., zachował się w pierwotnym kształcie. Nieznacznych przeróbek dokonali ewangelicy, gdy kościół był w ich posiadaniu (od 1528 do 1668), poszerzając okna i wprowadzając do wnętrza empory. Od 1945 przez kilka lat stał opuszczony. Gotycka świątynie jest orientowana, murowana z kamienia i rudy darniowej, jednonawowa
Wzniesiony w poł. XIII w., jako kamienny, jednonawowy z zamkniętym prostokątnie prezbiterium, w XIV w. otrzymał wieżę, a w latach 1416–1426 został poszerzony na południe i ukształtowany w układzie halowym. W XVII w. do naw bocznych dobudowano kaplice i kruchtę. Gotycka, orientowana świątynia jest murowana z kamienia i cegły, halowa,
Położony na prawym brzegu Odry, związany był z przedkolacyjną osadą i do 1482 należał do diecezji poznańskiej. Obecna neogotycka świątynia, zbudowana na miejscu starszej, pochodzi z 1887. Jest orientowana, murowana, trójnawowa, halowa, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, z wieżą od zachodu.
Pierwotna, prawdopodobnie romańska bazylika, została w XIV–XV w. zastąpiona założeniem halowym. Po spaleniu w 1708 kościół odbudowano w kształcie odpowiadającym konfesji ewangelickiej, bowiem od czasu reformacji był on w posiadaniu protestantów. Powiększony został o skrzydło transeptu i nakryty dachem mansardowym, a elewacje otrzymały dwie kondygnacje niskich okien, oświetlających opięte emporami
Zlokalizowany przez Edwarda Dąbrowskiego gród państwowy, który stawił czoło najazdom niemieckim w 1005, 1017 i 1109, leżał pół km na zachód od późniejszego miasta, przy ujściu Bobru do Odry. Gród funkcjonował do pocz. XIII w., kiedy Henryk Brodaty przekształcił osadę targową w regularnie rozplanowane miasto. Założony w 1217 lokacyjny ośrodek,
Zbudowany w 1807 w konstrukcji szkieletowej, w kon. XIX w. został częściowo przemurowany (ściana zachodnia). Pierwotnie ewangelicki. Salowy z poligonalnym zamknięciem od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym, załamanym w partii wschodniej. Wnętrze z drewnianym stropem opięte jest emporami.
