Zbudowany w 2. poł. XIII w., zachował się w pierwotnym kształcie. Nieznacznych przeróbek dokonali ewangelicy, gdy kościół był w ich posiadaniu (od 1528 do 1668), poszerzając okna i wprowadzając do wnętrza empory. Od 1945 przez kilka lat stał opuszczony. Gotycka świątynie jest orientowana, murowana z kamienia i rudy darniowej, jednonawowa z prostokątnym w planie prezbiterium, do którego przylega od północy wieża z zakrystią w przyziemiu. Nawę i prezbiterium nakrywają dachy dwuspadowe, wieżę czterospadowy przechodzący w ostrosłupową iglicę. Prezbiterium przekryte jest stropem konstrukcji skrzyniowej, nawa stropem płaskim wspartym na trzech słupach, powiązanych konstrukcyjnie z więźbą dachową. Nawę od północy i zachodu obiegają empory, wsparte na trzech drewnianych, rzeźbionych słupach. Ściany północne nawy i prezbiterium zdobi późnogotycka polichromia, odsłonięta spod pobiały i zakonserwowana w latach 1964–1973. Przy ścianach postawionych jest szereg płyt nagrobnych –renesansowych i barokowych. W elewacjach o kamiennym licu zachowały się pierwotne okno szczelinowe (ściana wschodnia) i dwa ostrołuczne portale, a w nich drzwi zdobione gotyckimi okuciami (od południa). W wieży przetrwały otwory strzelnicze, świadczące, że świątynia miała charakter obronny. Unikalną konstrukcją jest gotycka więźba dachowa. W południowym odcinku otaczającego kościół muru znajduje się kamienna, prostokątna w rzucie brama, parterowa, nakryta dachem czterospadowym.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
