Wzniesiony w kon. XVIII w., jako siedziba zarządcy folwarku. W 90. latach XX w. był remontowany. Jest murowany na planie prostokąta, dwutraktowy, parterowy, nakryty dachem mansardowym. Fasadę urozmaica pseudoryzalit z trójkątnym przyczółkiem.
Trzon pałacu tworzą mury renesansowej siedziby rycerskiej, przekształconej w 1791 w klasycystyczną rezydencję, która w czasie generalnej przebudowy w 60. latach XIX w. otrzymała obecną, neogotycką postać. Budowlę zmodernizowano wówczas wewnątrz i na zewnątrz oraz powiększono o wieżę, dwa aneksy, loggię i taras. Po 1945 w pałacu urządzono mieszkania. Obecnie
Wzniesiony w 1766 na terenie dawnej twierdzy, w pocz. XX w. został zaadaptowany na szkołę. Barokowy, murowany, na planie prostokąta, z sienią przelotową, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym z wystawkami. W kilku pomieszczeniach na parterze istnieją sklepienia krzyżowe i żaglaste z lunetami. Wejście główne prowadzi przez portyk w kształcie niszy, z
Zbudowany ok. 1750, na zrębach siedziby renesansowej, po pożarze w 1789 został odbudowany w stylu klasycystycznym. Po 1945 mieścił biura i mieszkania pracowników rolnych. W 80. latach XX w. był remontowany. Obecnie jest w rękach prywatnych. Murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, parterowy, nakryty dachem mansardowym z sygnaturką w kalenicy. Pseudoryzalit
Wzniesiony w pocz. XVII w., w nowszych czasach był wielokrotnie przebudowywany i powiększany. W latach 1960 – 1962 został zaadaptowany na mieszkania pracowników PGR.W przebudowach pałac uzyskał cechy stylowe klasycyzmu i neogotyku. Jest murowany, na rozwiniętym planie wieloboku, piętrowy, w niektórych partiach trzykondygnacyjny. W pomieszczeniach parterowych najstarszej części zachowane są
Został zbudowany ok. 1820, klasycystyczny. Jest murowany, prostokątny w rzucie, parterowy, nakryty dachem naczółkowym. Środek fasady zaakcentowany został pozornym ryzalitem, z wgłębionym portykiem i wystawką w kształcie hemisferycznej niszy. W otoczeniu dworu położony jest park, założony w 70 latach XIX w.
Powstała w latach 1730–1740 barokowa rezydencja, wzniesiona staraniem Baltazara F. Lüttwitza, była powiększona w 1845 i 1872 oraz remontowana w 1906, 1926, 1982 i 90. latach XX w. Pałac jest murowany, na planie prostokąta z ryzalitem od strony południowej, dwaipółtraktowy z korytarzem na osi wzdłużnej, piętrowy, nakryty dachem mansardowym z
Rezydencję w typie willi włoskiej, zaprojektowaną prawdopodobnie przez Augusta Stülera, wybudował w 1841, dla siebie, Aleksander Brodowski. Pałac, obecnie remontowany, jest murowany, założony na planie dwóch zestawionych prostopadle czworoboków, z wieżą w południowo-zachodnim narożu, piętrowy, nakryty dachami dwuspadowymi, a czterokondygnacyjna wieża dachem namiotowym.
Szlachecka siedziba z ok. poł. XVI w., została przebudowana po pożarze w 1737, a w pocz. XIX w., powiększona o nowy człon i wieżę. Od 1945 obiekt stoi nieużytkowany. Pałac, bez wyraźnych cech stylowych, jest murowany, na planie dwóch prostokątów połączonych narożnikowo, z czworoboczną wieżą na styku. W układzie wnętrz
Wzniesiony w pocz. XIX w., klasycystyczny. Po 1945 zaadaptowany został na ośrodek wczasowy i przekształcony w układzie wnętrz. Obecnie jest własnością prywatną. Murowany, na planie prostokąta, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Wejście główne w fasadzie poprzedza portyk. Pałac otoczony jest parkiem krajobrazowym.
