Trzon pałacu tworzą mury renesansowej siedziby rycerskiej, przekształconej w 1791 w klasycystyczną rezydencję, która w czasie generalnej przebudowy w 60. latach XIX w. otrzymała obecną, neogotycką postać. Budowlę zmodernizowano wówczas wewnątrz i na zewnątrz oraz powiększono o wieżę, dwa aneksy, loggię i taras. Po 1945 w pałacu urządzono mieszkania. Obecnie jest własnością prywatną. Pałac jest murowany, w głównym trzonie założony na planie nieregularnego czworoboku, z wieżą przy północno-zachodnim narożniku, przylegającą do niej od wschodu loggią, dwoma czterobocznymi aneksami od południa i przybudówką, w południowo-zachodnim narożniku, z tarasem w drugiej kondygnacji. Budowlę, piętrową z mezzaninem, nakrywa płaski dach, ukryty za gzymsem krenelażowym. W trójdzielnym, dwutraktowym układzie wnętrz, środkową część zajmuje reprezentacyjny hol, w przedniej części przekryty dekoracyjnym stropem drewnianym, głębiej występującym w postaci trójnawowego krużganka ze sklepieniami krzyżowymi wspartymi na filarkach. Na wschód od pałacu położony jest park o swobodnej kompozycji, zaniedbany.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
