Neoklasycystyczny teatr, zbudowany w 1873, składa się z dwóch przyległych obiektów, murowanych, prostokątnych w rzucie, parterowych, nakrytych dachami dwuspadowymi. Reprezentacyjną część frontową zdobi w fasadzie okazały portyk kolumnowy, zwieńczony trójkątnym przyczółkiem.
Powstał w 1909, z wykorzystaniem fragmentów starszego ratusza z 1779. W 1927 był remontowany i powiększony o parterowe aneksy. Jest murowany, w planie prostokątny, z przyległościami, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym, z sygnaturką w kalenicy.
Pierwotny ratusz, wzmiankowany w 1483, stał na placu rynkowym. Nową siedzibę władz miejskich, wzniesioną w latach 1602–1609, zlokalizowano w zachodniej pierzei rynku. Spalony w 1951 od pioruna hełm wieży zrekonstruowano w 1964 wg proj. Aleksandra Holasa. Ratusz jest murowany, założony na planie prostokąta z czworoboczną wieżą wtopioną w południowo-wschodni narożnik
Powstał w 1765, ufundowany przez Katarzynę von Skronsky. Barokowa budowla jest murowana, na planie wydłużonego prostokąta z pozornymi ryzalitami na osi poprzecznej, parterowa, nakryta dachem mansardowym. Wejście w fasadzie prowadzi przez czteroflarowy portyk z wystawką i masywnym przyczółkiem. Nad drzwiami znajduje się prostokątna płycina wypełniona płaskorzeźbionym wyobrażeniem Trójcy Świętej.
Neoklasycystyczny, z ok. poł. XIX w., po spaleniu w 1945 został odbudowany w 1961, a hełm wieży w 2004. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, z wieżą wtopioną w bryłę, zlicowaną z fasadą, zwieńczoną kopulastym hełmem z latarnią.
Dawne kolegium jezuickie usytuowane jest w obrębie starego miasta na Placu Farnym. Pierwsi jezuici pojawili się we Wschowie w 1720 roku. Sprowadził ich do miasta proboszcz parafii św. Stanisława Biskupa, kanonik Karol Poniński herbu Łodzia. Po przejęciu w 1727 roku budynku mennicy miejskiej, zniszczonej w pożarze w 1685 roku, i
W latach 1902–1904, w sąsiedztwie pałacu, z fundacji Marii Aleksandry Reuss, powstało ekskluzywne sanatorium fizjoterapeutyczno-dietetyczne, które w 1920 r. przekształcono w sanatorium przeciwgruźlicze. Kompleks budynków sanatoryjnych, mieszkalnych i gospodarczych, z przyległym założeniem parkowym, zaprojektował Max Schöndler z Zwickau. Główny obiekt, założony na planie litery L, rozwinięty o liczne ryzality, jest dwu- i trzykondygnacyjny, z różnego kształtu dachami, z których część ujęta jest szczytami, w obrysie wklęsłowypukłymi. Architektura kompleksu utrzymana jest w duchu
Dawne sanatorium w Trzebiechowie, obecnie Dom Pomocy Społecznej, wzniesione w latach 1902-1905, zachowało się do dnia dzisiejszego w historycznej kompozycji oraz formie architektonicznej wraz z licznymi elementami oryginalnego wyposażenia i wystroju wnętrz. Zaliczyć je można do rzadkich przykładów realizacji ekskluzywnego zakładu fizjoterapeutyczno-dietetycznego, powstałego z fundacji właścicieli majątku – książęcej rodziny
Zbudowany po spaleniu starszego w 1488. Późnogotycki ratusz niszczony był pożarami w 1554, 1637, 1692 i 1764. W czasie gruntownej przebudowy w latach 1848–1849 z gotyckiej budowli zachowano tylko ściany północną i zachodnią oraz wieżę. Nowa, trzykondygnacyjna budowla, ukształtowana została w stylu charakterystycznym dla berlińskiej szkoły K. F. Schinkla. Wypalony
W 1283 r. na mocy przywileju lokacyjnego wystawionego przez margrabiego Miśni Henryka Dostojnego Lubsko otrzymało prawa miejskie, które usankcjonowały funkcjonowanie istniejącego już od dłuższego czasu ośrodka, rozwiniętego pod względem przestrzennym i ekonomicznym. Pierwsze wzmianki o władzach miejskich pochodzą z początku XIV wieku[1] a od 1393 roku w Lubsku był burmistrz. Ratusz określony jako „pretorium ” wzmiankowany jest po raz pierwszy w 1456 roku, w liście biskupa miśnieńskiego Kacpra[2], co dało podstawy do formułowania twierdzeń, że obecną
