W Ośnie Lubuskim wykonano doraźne zabezpieczenie wychylonego odcinka średniowiecznych murów miejskich i zabezpieczono zniszczony łęk Furty Kapłańskiej. Przedmiotem zabezpieczenia był południowo-zachodni odcinek muru wykonany z kamienia i cegły ceramicznej o długości 47,95 m i wysokości 5,8 m. Mur na całej długości odcinka uległ silnemu wychyleniu na zewnątrz, a od strony wewnętrznej w jego strukturze znajduje się nad poziomem terenu pęknięcie o znacznej rozwartości. Według sporządzonej wcześniej ekspertyzy budowlanej przyczyną wychylenia może być jednostronne osiadanie fundamentu posadowionego na piaskach średnich, na ogół średnio zagęszczonych, przy wysokich stanach wody gruntowej. Wychylenie posiada również przyczynę w procesie starzenia się materiału użytego do jego wybudowania oraz małej wytrzymałości na naprężania rozciągające. Dodatkową przyczyną tego stanu rzeczy może być rozbiórka w XIX wieku narożnej baszty, która usztywniała jego strukturę.
W pierwszej kolejności wykonano posadowienie za pomocą mikropali dla konstrukcji wsporczej złożonej z 12 oczepów. Następnie dokonano przysunięcia do muru zmontowanej wcześniej stalowej konstrukcji i montażu w oparciu o drewniane słupy i rygle. W końcowym etapie dokonano likwidacji szczelin za pomocą klinów, dokręcenia śrub w połączeniach w celu likwidacji luzów i ułożenia spoin na stykach elementów. Zarazem podparto uszkodzony łęk furty dwoma krążynami z drewna i podparto je słupkami przez podbicie drewnianymi klinami. Inwestorem była Gmina Ośno Lubuskie. Prace zostały wykonane m.in. dzięki środkom finansowym z dotacji Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Urzędu Marszałkowskiego.
W kolejnym etapie zakłada się wykonanie docelowego podparcia muru systemem przypór od strony zewnętrznej, wzmocnienia podbudowy, przemurowania oraz wzmocnienia partii korony, a także wykonania niezbędnego uzupełnienia, przemurowania oraz uzupełnienia spoin zaprawą wapienną. Takie postępowanie jest jedynym możliwym, ponieważ częściowa lub całkowita rozbiórka oraz odtworzenie muru obronnego spowodowałoby wymianę substancji zabytkowej, zatarcie historycznych rozwiązań budowlanych i zarazem utratę autentyzmu tego odcinka średniowiecznych fortyfikacji.
Miejskie mury obronne w Ośnie Lubuskim zostały wybudowane w kilku etapach od XIII do XV wieku. W kolejnych stuleciach mury były stale remontowane i modernizowane. W XIX i XX wieku z uwagi na znikome wartości militarne zaniechano ich modernizacji, a w niektórych partiach dokonywano obniżenia ich wysokości. Rozebrano też bramy miejskie w celu usprawnienia komunikacji. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęto traktować mury obronne jako zabytek i zabezpieczano ich strukturę poprzez wprowadzenie zewnętrznych przypór oraz przemurowania partii korony muru. Mury obronne wzniesione zostały z kamienia i cegły na zaprawie wapiennej oraz wzmocnione basztami cylindrycznymi i czworobocznymi, półotwartymi. W obwodzie fortyfikacji miejskich znajdują się także późniejsze furty pełniące funkcje komunikacyjne.
