Do rejestru zabytków wpisano aleję dębów czerwonych z domieszkami innych gatunków w pasie drogowym drogi powiatowej nr 1175F na odcinku pomiędzy Zieloną Górą a miejscowością Sucha

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymał w mocy decyzję Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków ws. wpisu do rejestru zabytków alei dębów czerwonych (z domieszkami innych gatunków) przy drodze powiatowej nr 1175F na odcinku pomiędzy Zieloną Górą – Suchą, a drogą ekspresową S3.
Wpis do rejestru zabytków miał charakter interwencyjny. Wystąpiła o niego organizacja społeczna, w związku z planowaną wycinką drzew związaną z remontem drogi.
Aleja składa się z 148 drzew z gatunków: dąb czerwony – 119 szt., robinia biała – 12 szt., lipa drobnolistna – 6 szt., dąb szypułkowy – 5 szt., lipa szerokolistna – 4 szt., lipa krymska – 1 szt. i brzoza brodawkowata – 1 szt. Średni obwód pni drzew to 240 cm. Aleja
nie ma ciągłości nasadzeń, jest przerzedzona z licznymi ubytkami, jednak jej przebieg
jest czytelny w krajobrazie. Nasadzona została na początku XX w. jako układ alejowy łączący miejscowość Sucha z folwarkiem w miejscowości Ługowo. Ługowo założone zostało w 1795 r. przez Johanna Stephana von Boyanowskyego, natomiast Sucha to wieś o XVI-wiecznej metryce. Aleja połączyła obie historyczne miejscowości.
Aleja stanowi typowe zadrzewienia przydrożne płynnie łącząc tereny zabudowane ze zwartymi masywami leśnymi, spełnia istotną rolę klimatyczną i ekologiczną. Zadrzewienia alejowe stanowią również lokalne korytarze ekologiczne dla owadów, ptaków i drobnej zwierzyny, łączące sąsiedzkie tereny chronione, stanowiące element europejskiej sieci korytarzy ekologicznych. Aleja ma więc znaczenie  historyczne, krajobrazowe i przyrodnicze, wyznacza przebieg drogi, będąc czytelnym znakiem przemyślanej organizacji przestrzeni i ważnym elementem krajobrazu kulturowego. Komponowane zadrzewienia przydrożne spełniają istotne funkcje kulturowe, przyrodnicze oraz krajobrazowe. Utrzymanie zadrzewień w postaci alei w przestrzeni publicznej leży więc w interesie społecznym, zaś wycinanie starodrzewu oznacza stratę dla środowiska przyrodniczego i degradację krajobrazu kulturowego.