Położona za murami miasta, ok. 300 m na zachód od rynku, była wolno stojącym elementem książęcego zamku, wzniesionego zapewne przez Henryka III głogowskiego (1274–1309), na miejscu grodu. Obiekt o czworobocznym założeniu, zniszczony pożarami w 1597 i 1631 popadł w ruinę stając się źródłem pozyskiwania materiału budowlanego, a w 1701 został
Zbudowana w pocz. XIX w., klasycystyczna, jest budowlą murowaną, prostokątną w planie, parterową, nakrytą dachem naczółkowym z oknem powiekowym nad wejściem.
Wzmianka o kościele z 1311, ufundowanym przez księcia Przemka może dotyczyć obecnej świątyni, w nowszych czasach gruntownie przebudowanej. W latach 1539–1668, gdy był w rękach ewangelików, został powiększony przez poszerzenie nawy w kierunku północnym. Spalony w 1631 do 1672 pozostawał w ruinie. Uszkodzony pożarem w 1724 został szybko odbudowany. Był
Położony nad Nysą Łużycką przy przeprawie ważnego w średniowieczu traktu solnego, Przewóz przeszedł kolejne etapy rozwoju, od grodu strzegącego przeprawy, powstałej przy nim osady targowej, do racjonalnie rozplanowanego miasta lokowanego w 2. poł. XIII w. z inspiracji książąt głogowskich, Konrada I lub Henryka III. W XIV–XV w. Przewóz podlegał okresowo
Około 300 m na zachód od placu rynkowego położone są dwa zalesione wzgórza. Jedno z nich, o czworobocznym kształcie, to dawny gród, drugie, owalne, jest śladem osady podgrodowej. Wyraźnie zarysowane fosy świadczą, że oba człony osadnicze posiadały obwarowania. Archeolodzy nie przebadali dotąd terenu, czasu powstania grodu nie da się zatem
