Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Ługów – kościół fil. pw. św.Małgorzaty Węgierskiej

W 2011  roku Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków objął ochroną prawną poprzez wpis do  rejestru zabytków województwa lubuskiego pod  numerem rejestru L–439/A neogotycki kościół filialny pod  wezwaniem świętej Małgorzaty Węgierskiej we  wsi Ługów. Wraz  z  kościołem ochroną objęto także teren przykościelny oraz  zabytkowy mur.
Miejscowość Ługów położona jest  na  terenie gminy Świebodzin, w  powiecie świebodzińskim. Kościół jest  zlokalizowany w  środkowej części centralnego placu wsi, zwanego nawsiem. W  bezpośrednim jego  sąsiedztwie znajduje się założenie dworsko- folwarczne.
Historia ługowskiego kościoła związana jest  z  dziejami wsi, którą  po  raz pierwszy wymienia dokument z  1257 roku wśród dóbr klasztoru w  Paradyżu. Fundatorem pierwszej, najprawdopodobniej drewnianej świątyni niewiadomego wezwania, która  powstała tu  przypuszczalnie już  w  XIII  wieku, był jeden z  paradyskich opatów. Podczas reformacji obiekt został czasowo przejęty przez  protestantów, jednak, mimo przejścia niemal całej ludności na  luteranizm, wrócił w  ręce katolików w  1654 roku. Obecny, neogotycki kościół powstał na  miejscu wcześniejszego w  połowie XIX wieku, dzięki działalności ówczesnego proboszcza katolickiej parafii pw.  św.  Michała Archanioła w  Świebodzinie, dr  Franza Xavera Künzera, który  był  także inicjatorem budowy i  przebudowy innych kościołów należących do  świebodzińskiej parafii, m.in.  w  Borowie. Budowlę wzniosła świebodzińska firma Louisa Kramma . Można przypuszczać, że  wykonano wówczas także ceglane bramki w  części zachodniej kamiennego muru, będącego najprawdopodobniej pozostałością po  starszej świątyni. Jej  pozostałościami mogą być także przeniesione do  neogotyckiej świątyni elementy wyposażenia  w  postaci barokowego obrazu Immculaty oraz  malowanych na  desce przedstawień dwóch aniołów. Obecnie kościół jest  filią, utworzonej 15  sierpnia 2006  roku, Parafii w  pobliskim Wilkowie.
Niewielka świątynia została wymurowana z  czerwonej cegły licowej. Partię cokołową wzniesiono z  ciosów łamanego granitu. Spoinę wykończono podwójnym rytem. Prostokątną w  rzucie nawę nakryto dwuspadowym dachem. Węższe, niższe od  nawy prezbiterium, nakryto dachem wielospadowym. Wyrastającą w  zachodniej części kalenicy nawy, niewysoką, murowaną wieżę nakryto strzelistą iglicą. Dachy pokryto czerwoną dachówką karpiówką, zaś  iglicę wieży blachą. Zwieńczone profilowanym gzymsem, podzielone na  przęsła ceglanymi szkarpami elewacje, przepruto symetrycznie rozmieszczonymi otworami okiennymi. Umieszczone w  elewacji frontowej wejście główne zaakcentowano prostym portalem w   formie uskokowego obramienia z   trójkątnym naczółkiem i  sterczynami. Wszystkie otwory i  blendy ukształtowano ostrołukowo i  ujęto w  uskokowe obramienia z  ceramicznych kształtek, z  których wykonano wszystkie detale i  zdobienia elewacji.
Salowe wnętrze nawy nakryto płaskim stropem belkowym, zaś  prezbiterium przesklepiono. W  drzwiach zachowała się historyczna stolarka z  maswerkowym nadświetlem oraz  zawiasami, zamkiem i  klamką. W  obiekcie zachowały się historyczne elementy wystroju w  postaci empory organowej z  ażurową, drewnianą balustradą, stolarki drzwiowej, stopnic schodów, ceramicznych posadzek oraz  wyposażenie w  postaci elementów ołtarza z  obrazem olejnym na  płótnie, przedstawiającym Immaculatę oraz  dwóch przedstawień aniołów malowanych na  desce, dzwonu, fisharmonii i  pulpitu.
Obiekt reprezentuje charakterystyczny dla  regionu typ wiejskiej niewielkiej, salowej świątyni z  wyodrębnionym, niższym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium, nakrytym osobnym dachem. Zabytek zachował pierwotną, jednolitą stylowo, neogotycką formę, wyróżniającą się szlachetnymi proporcjami, zwartą i  harmonijną bryłą oraz  precyzyjnym wykończeniem elewacji z  oszczędnym detalem architektonicznym. 
Teren przykościelny, pełniący prawdopodobnie w  przeszłości funkcję cmentarza, kryje być może pozostałości istniejącej tu  starszej świątyni. Wraz  z  otaczającym go  kamiennym, starszym od  kościoła murem, tworzy kompozycyjną i  kulturową całość, związaną integralnie z  kościołem.

 

 

Zobacz również

Borów Polski - chorągiew procesyjna - św. Jan Ewangelista fot. 1967 r

Barokowy obraz z przedstawieniem św. Jana Ewangelisty dekorujący chorągiew  procesyjną

Miejsce kradzieży/ zaginięcia: kościół filialny pw. św. Klemensa w miejscowości Borów Polski,  gm. Nowe Miasteczko, pow. nowosolski Autor / warsztat: warsztat śląski

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

„Rokitno – Sanktuarium Matki Bożej Rokitniańskiej”  uznane za pomnik historii rozporządzeniem Prezydenta RP

Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 listopada 2024 r. (Dz.U. z 2024 r., 1734)  „Rokitno – Sanktuarium Matki Bożej

Międzyrzecz - zamek

„Międzyrzecz – zamek piastowski z zespołem dworsko- parkowym” uznany rozporządzeniem Prezydenta RP za pomnik historii

Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2024 r. „Międzyrzecz – zamek piastowski z zespołem dworsko- parkowym” został uznany

Zobacz również

Skip to content