Pałac położony malowniczo na wysokim brzegu jeziora Bobowicko (niem. Bobelwitz) otoczony jest od strony północnej i wschodniej parkiem krajobrazowym. Od strony południowej dziedziniec przed pałacem zamykają budynki folwarczne, a od zachodu dawna oficyna dworska, tzw. stary dworek z końca XVIII wieku o konstrukcji ryglowej. Za budynkami folwarcznymi znajduje się niewielki cmentarz rodowy, niegdyś z pomnikami nagrobnymi z końca XVIII i XIX wieku, obecnie przeniesionymi w pobliże pałacu. Zespół zajmuje północną część wsi, z którą łączył się drogą dojazdową, obecnie ulicą Pałacową. Inne dojście do pałacu prowadzi od wschodu, z traktu Międzyrzecz – Poznań, wzdłuż linii brzegowej jeziora.
Nazwa wsi Bobowicko (Boleliz, Bobelwicka, Rtg. Bobelwitz) występuje po raz pierwszy w dokumencie z 1257 roku wystawionym przez Przemysława I dla klasztoru cystersów w Paradyżu. W okresie średniowiecza wieś pełniła funkcje obronne, chroniąc zachodnie krańce Wielkopolski i główny szlak z Poznania na zachód. W XV wieku właścicielami wsi była rodzina Wattów z rycerskiego rodu Samsonów. W XVI wieku za sprawą kolejnego właściciela, Jerzego Nadelwicza Kręskiego, wieś stała się jednym z ważniejszych ośrodków Braci Polskich i odbyło się tu szereg synodów ariańskich. Po wypędzeniu arian z Polski, drogą sukcesji rodzinnych, miejscowość należała kolejno do Seydlitzów, Kalckreuthów i Dziembowskich, tych ostatnich aż do 1945 roku. Pałac po 1945 roku użytkowany był przez miejscowe Technikum Hodowlane. Po pożarze w 1971 roku przeszedł gruntowną renowację, a w 1996 roku został sprzedany prywatnemu właścicielowi.
Obecny pałac wzniesiono na miejscu dworu o konstrukcji ryglowej, który został posadowiony na zrębie jeszcze starszej budowli, której fragmenty widoczne są w piwnicach. Pałac jest budowlą parterową, nakrytą ceramicznym dachem mansardowym. W wyniku barokowej przebudowy ściany ryglowe zastąpiono murowanymi. Po następnej przebudowie, datowanej na poł. XIX wieku, na środkowych osiach elewacji głównej i ogrodowej wprowadzono dwukondygnacyjne ryzality zwieńczone tympanonami, pozostawiając mansardową formę dachu urozmaiconego lukarnami. W 3. ćw. XIX wieku do północnego szczytu dostawiono przybudówkę oraz zwieńczono fasadę nowym, neoklasycystycznym detalem architektonicznym. Ostatnie zmiany wprowadzone w pierwszej dekadzie XX wieku przez Zygmunta Fryderyka Leonarda Dziembowskiego wzbogaciły bryłę o elementy secesyjne: balustradę tarasu, dwa pseudoalkierze z giętą w swej linii stolarką „porte-fenêtre” i znane z przekazów ikonograficznych kandelabry przy tarasie. Prawdopodobnie również w tym czasie w tympanonie fasady umieszczono herb Dziembowskich – Pomian.
Wewnątrz brak elementów oryginalnego wyposażenia. Natomiast w Muzeum w Międzyrzeczu znajdują się przedmioty związane z dawnymi właścicielami pałacu – Dziembowskimi. Jest to m.in. skrzynia na ubrania z 1680 roku z herbami Pomian i Osęk, związana z rodzinami Dziembowskich i Bronikowskich oraz portret trumienny Chrystiana Dziembowskiego.
Nazwa wsi Bobowicko (Boleliz, Bobelwicka, Rtg. Bobelwitz) występuje po raz pierwszy w dokumencie z 1257 roku wystawionym przez Przemysława I dla klasztoru cystersów w Paradyżu. W okresie średniowiecza wieś pełniła funkcje obronne, chroniąc zachodnie krańce Wielkopolski i główny szlak z Poznania na zachód. W XV wieku właścicielami wsi była rodzina Wattów z rycerskiego rodu Samsonów. W XVI wieku za sprawą kolejnego właściciela, Jerzego Nadelwicza Kręskiego, wieś stała się jednym z ważniejszych ośrodków Braci Polskich i odbyło się tu szereg synodów ariańskich. Po wypędzeniu arian z Polski, drogą sukcesji rodzinnych, miejscowość należała kolejno do Seydlitzów, Kalckreuthów i Dziembowskich, tych ostatnich aż do 1945 roku. Pałac po 1945 roku użytkowany był przez miejscowe Technikum Hodowlane. Po pożarze w 1971 roku przeszedł gruntowną renowację, a w 1996 roku został sprzedany prywatnemu właścicielowi.
Obecny pałac wzniesiono na miejscu dworu o konstrukcji ryglowej, który został posadowiony na zrębie jeszcze starszej budowli, której fragmenty widoczne są w piwnicach. Pałac jest budowlą parterową, nakrytą ceramicznym dachem mansardowym. W wyniku barokowej przebudowy ściany ryglowe zastąpiono murowanymi. Po następnej przebudowie, datowanej na poł. XIX wieku, na środkowych osiach elewacji głównej i ogrodowej wprowadzono dwukondygnacyjne ryzality zwieńczone tympanonami, pozostawiając mansardową formę dachu urozmaiconego lukarnami. W 3. ćw. XIX wieku do północnego szczytu dostawiono przybudówkę oraz zwieńczono fasadę nowym, neoklasycystycznym detalem architektonicznym. Ostatnie zmiany wprowadzone w pierwszej dekadzie XX wieku przez Zygmunta Fryderyka Leonarda Dziembowskiego wzbogaciły bryłę o elementy secesyjne: balustradę tarasu, dwa pseudoalkierze z giętą w swej linii stolarką „porte-fenêtre” i znane z przekazów ikonograficznych kandelabry przy tarasie. Prawdopodobnie również w tym czasie w tympanonie fasady umieszczono herb Dziembowskich – Pomian.
Wewnątrz brak elementów oryginalnego wyposażenia. Natomiast w Muzeum w Międzyrzeczu znajdują się przedmioty związane z dawnymi właścicielami pałacu – Dziembowskimi. Jest to m.in. skrzynia na ubrania z 1680 roku z herbami Pomian i Osęk, związana z rodzinami Dziembowskich i Bronikowskich oraz portret trumienny Chrystiana Dziembowskiego.
