Pałac zlokalizowany jest w centralnej części wsi, na wzniesieniu, przy drodze Krosno Odrzańskie–Świebodzin. Po zachodniej stronie pałacu znajduje się założenie parkowe, natomiast po jego wschodniej stronie zlokalizowane jest boisko szkolne. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.
Historia wsi sięga średniowiecza. Pierwsza wzmianka o Bytnicy (niem. Beutnitz) pochodzi z 1308 roku. W 1469 roku wieś należała do Mikołaja i Jana Grünbergów oraz do braci Worszen. W 1514 roku właścicielami Bytnicy byli Grünbergowie oraz Rottenburgowie, następnie część miejscowości należąca do Grünbergów przeszła w ręce Loebenów. Pod koniec XVIII wieku dobra bytnickie przeszły we władanie księcia Piotra Birona z Kurlandii, po nim majątek objęła jego córka, małżonka księcia Hohenzollern-Hoechingen. W 1. poł. XVI wieku wyodrębniła się tzw. Nowa Bytnica. W jej centrum, w XVIII wieku, wzniesiono okazały pałac. Budowla powstała na miejscu starszej rezydencji, datowanej na XVI wiek oraz na miejscu zamku, który wznieśli tu niegdyś Rottenburgowie. XVIII-wieczny pałac został przebudowany przez Hohenzollernów ok. 1808 roku.
Pałac wzniesiony został na rzucie prostokąta, z dwuipółtraktowym wnętrzem. Piwnice przekryte są kolebami i sklepieniami krzyżowymi. W ich części centralnej znajduje się koleba o nieregularnych kształtach, będąca prawdopodobnie reliktem starszej budowli. Pomieszczenia parteru i piętra posiadają stropy drewniane. Pałac murowany jest z cegły i kamienia, w całości otynkowany. Jednokondygnacyjny, podpiwniczony budynek z piętrowym ryzalitem, został nakryty wysokim dachem mansardowym. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku zachodnim, zakomponowana jest symetrycznie, jako dziewiętnastoosiowa. W części centralnej zaakcentowana jest trójosiowym, dwukondygnacyjnym ryzalitem, nakrytym dwuspadowym dachem. Wejście główne, umieszczone w osi ryzalitu, poprzedzone zostało jednobiegowymi schodami. Elewacje posiadają skromną dekorację architektoniczną, ograniczoną do opasek okiennych i boniowania, zachowanego szczątkowo na przybudówce elewacji zachodniej. Elewacja wschodnia, symetryczna, siedemnastoosiowa, podobnie jak fasada, rozczłonowana jest w części środkowej piętrowym ryzalitem, nakrytym dachem trójspadowym. W centralnej części ryzalitu znajduje się wejście do budynku.
W okresie powojennym, w związku z adaptacją pałacu na szkołę, przeprowadzono kapitalny remont. W wyniku wprowadzonych zmian, obejmujących m.in. skucie detalu architektonicznego, pałac utracił cechy stylowe. W późniejszym okresie wymieniono pokrycie dachowe, a także stolarkę drzwiową i okienną, na współczesną z PCV.
Historia wsi sięga średniowiecza. Pierwsza wzmianka o Bytnicy (niem. Beutnitz) pochodzi z 1308 roku. W 1469 roku wieś należała do Mikołaja i Jana Grünbergów oraz do braci Worszen. W 1514 roku właścicielami Bytnicy byli Grünbergowie oraz Rottenburgowie, następnie część miejscowości należąca do Grünbergów przeszła w ręce Loebenów. Pod koniec XVIII wieku dobra bytnickie przeszły we władanie księcia Piotra Birona z Kurlandii, po nim majątek objęła jego córka, małżonka księcia Hohenzollern-Hoechingen. W 1. poł. XVI wieku wyodrębniła się tzw. Nowa Bytnica. W jej centrum, w XVIII wieku, wzniesiono okazały pałac. Budowla powstała na miejscu starszej rezydencji, datowanej na XVI wiek oraz na miejscu zamku, który wznieśli tu niegdyś Rottenburgowie. XVIII-wieczny pałac został przebudowany przez Hohenzollernów ok. 1808 roku.
Pałac wzniesiony został na rzucie prostokąta, z dwuipółtraktowym wnętrzem. Piwnice przekryte są kolebami i sklepieniami krzyżowymi. W ich części centralnej znajduje się koleba o nieregularnych kształtach, będąca prawdopodobnie reliktem starszej budowli. Pomieszczenia parteru i piętra posiadają stropy drewniane. Pałac murowany jest z cegły i kamienia, w całości otynkowany. Jednokondygnacyjny, podpiwniczony budynek z piętrowym ryzalitem, został nakryty wysokim dachem mansardowym. Elewacja frontowa, zwrócona w kierunku zachodnim, zakomponowana jest symetrycznie, jako dziewiętnastoosiowa. W części centralnej zaakcentowana jest trójosiowym, dwukondygnacyjnym ryzalitem, nakrytym dwuspadowym dachem. Wejście główne, umieszczone w osi ryzalitu, poprzedzone zostało jednobiegowymi schodami. Elewacje posiadają skromną dekorację architektoniczną, ograniczoną do opasek okiennych i boniowania, zachowanego szczątkowo na przybudówce elewacji zachodniej. Elewacja wschodnia, symetryczna, siedemnastoosiowa, podobnie jak fasada, rozczłonowana jest w części środkowej piętrowym ryzalitem, nakrytym dachem trójspadowym. W centralnej części ryzalitu znajduje się wejście do budynku.
W okresie powojennym, w związku z adaptacją pałacu na szkołę, przeprowadzono kapitalny remont. W wyniku wprowadzonych zmian, obejmujących m.in. skucie detalu architektonicznego, pałac utracił cechy stylowe. W późniejszym okresie wymieniono pokrycie dachowe, a także stolarkę drzwiową i okienną, na współczesną z PCV.
