Zlokalizowany przez Edwarda Dąbrowskiego gród państwowy, który stawił czoło najazdom niemieckim w 1005, 1017 i 1109, leżał pół km na zachód od późniejszego miasta, przy ujściu Bobru do Odry. Gród funkcjonował do pocz. XIII w., kiedy Henryk Brodaty przekształcił osadę targową w regularnie rozplanowane miasto. Założony w 1217 lokacyjny ośrodek, sto lat później otoczony był murami obronnymi, sprzężonymi z książęcym zamkiem, posiadał okazały kościół parafialny oraz klasztory franciszkanów i dominikanów. Po podziale Śląska Krosno należało do książąt głogowskich, zaś po przegranej wojnie Jana II żagańskiego o sukcesję głogowską (1476) znalazło się w granicach Brandenburgii. Położone na skrzyżowaniu ważnych dróg ze szlakiem wodnym Odry, Krosno od średniowiecza czerpało korzyści z handlu; rozwinięte było również rzemiosło i uprawa winorośli. Gospodarczą pomyślność przerwała wojna trzydziestoletnia. Po zajęciu Śląska przez Prusy podupadło rzemiosło, a straty tej nie zrekompensował czas industrializacji, doprowadzając ponadto do upadku winiarstwa. W 1945 zniszczeniu uległo całe śródmieście (z wyjątkiem kościoła), które wciąż czeka na odbudowę. Centrum życia przeniosło się do powstałej w XIX-XX w. dzielnicy po prawej stronie Odry. Obecnie miasto funkcjonuje, jako ośrodek administracyjny, oświatowy i kulturalny dla terenu powiatu.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
