Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Mironice – Dwór

Dwór w Mironicach zlokalizowany jest we wschodniej części miejscowości, na południe od drogi wiejskiej. Obiekt znajduje się w obrębie dawnego klasztoru cysterskiego, w ra­mach założenia folwarcznego domeny państwowej i następnie prywatnego folwarku sta­nowiącego ośrodek dóbr ziemskich. Budynek posadowiony jest po północnej stronie dzie­dzińca gospodarczego, po stronie północnej znajduje się niewielki park dworski. Zespół folwarczny zlokalizowany jest między dwoma ciekami wodnymi, w sąsiedztwie jeziora. Układ przestrzenny założenia uległ w okresie powojennym częściowemu zatarciu wskutek wyburzeń budynków gospodarczych, natomiast park dworski w wyniku zaniedbania oraz rabunkowej gospodarki jest niemal nieczytelny. Dostęp na teren dziedzińca znajduje się od strony północnej i północno-wschodniej.

Pierwsza wzmianka o Mironicach pochodzi z 1300 roku, kiedy to margrabia branden­burski Albrecht III nadał cystersom kołbackim dwór Crewsdorp. Klasztor został założony w połowie XIV wieku i posiadał nazwę Locus coeli (Miejsce Nieba). Istniał do 1539 roku, to jest do czasu sekularyzacji dóbr kościelnych przeprowadzonej przez Jana Kostrzyńskie­go. W miejsce dawnych posiadłości cysterskich utworzono domenę państwową z siedzibą w zespole klasztornym. Zabudowania folwarku domeny znane są ze sztychu Mateusza Me­riana St. z połowy XVII wieku i rysunku Daniela Petzolda z lat 1710-1715, a także licz­nych przekazów kartograficznych.

W XIX wieku dobra mironickie znalazły się w posiadaniu rodziny von Bayer, która wy­budowała na terenie dawnego założenia zespół budynków gospodarczych i klasycystyczny dwór połączony w sensie kompozycyjnym z parkiem. Budynek wzniesiony został w 1830 roku według projektu nieznanego architekta i stanowi typowy przykład klasycystycznej re­zydencji szlacheckiej w regionie. Podobną realizacją był dwór znajdujący się w pobliskim Janczewie wybudowany w 1830 roku, niestety nie zachowany do dnia dzisiejszego. Dwór w Mironicach został poddany w końcu XIX wieku szeroko zakrojonym pracom remonto­wym i modernizacyjnym oraz rozbudowie o skrzydło zachodnie. Ostatnim właścicielem majątku był pułkownik Erich Dietz von Bayer.

Po 1945 roku majątek został znacjonalizowany i podzielony na dwie części. Dwór znaj­dował się w posiadaniu SKR w Gorzowie Wlkp. i od 1979 roku stanowił własność Zakła­du Doświadczalnego Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Małyszynie. Od lat 90. XX wieku obiekt jest własnością osoby prywatnej, która prowadzi doraźne remonty i zarazem czyni starania o pozyskanie środków finansowych na kompleksową rewaloryzację dworu. Część zabudowań folwarcznych po stronie wschodniej stanowi odrębną własność.

Dwór został założony na planie wydłużonego prostokąta na osi wschód – zachód. Obiekt jest murowany z cegły ceramicznej i otynkowany. Budynek wzniesiony został jako budow­la podpiwniczona, parterowa, nakryta wysokim dachem dwuspadowym z dwuosiową wy­stawką okienną umieszczoną po stronie północnej. Elewacja frontowa – północna i tylna – południowa ukształtowane zostały jako dziewięcioosiowe, symetryczne oraz rytmiczne z reprezentacyjnymi wejściami w osi centralnej. Elewacja boczna – wschodnia jest trzyosio­wa z centralnie umieszczonym wejściem do pomieszczeń piwnicznych. Po stronie zachod­niej znajduje się ceglana, złożona z kilku brył dobudówka, przesłaniająca elewację budyn­ku. Do historycznego wystroju elewacji zaliczyć należy fragmenty boniowania, gzyms co­kołowy, gzyms międzyokienny i koronujący oraz fragmenty opasek okiennych.

Wnętrze dworu rozplanowane zostało w układzie dwu- i półtraktowym z hollem i salo­nem na osi oraz poprzecznym korytarzem. W obu traktach wyznaczona została komuni­kacja w układzie amfiladowym. W poddaszu wydzielono trzy pomieszczenia – dwa zloka­lizowane przy szczytach i tzw. pokój myśliwski po stronie północnej, nad wejściem głów­nym. Dostęp do wnętrza znajduje się poprzez reprezentacyjny, słupowy ganek zdobiony detalem snycerskim na osi elewacji frontowej, a także od elewacji tylnej oraz w dobudówce zachodniej. Więźba dachowa jest oryginalna, drewniana o konstrukcji krokwiowo-jętko­wej z podwójnymi podporami stolcowymi. Dach pokryty został wtórnie łupkiem o czer­wonawym odcieniu, zapewne w miejsce dachówki ceramicznej karpiówki układanej w łu­skę. Wystrój dworu zachowany został w stopniu fragmentarycznym. W hollu znajduje się fragment boazerii, w pokojach drzwi płycinowe z supraportami, a w jednym z pomiesz­czeń parteru reprezentacyjny piec kaflowy oraz relikty sztukaterii na suficie. Pokój myśliw­ski na poddaszu zachował swój oryginalny wystrój z artykulacją ścian w formie kanelowa­nych pilastrów, dźwigających profilowany gzyms oraz kasetonowy strop.

Pod koniec XIX wieku wymieniono pokrycie dachowe na łupek oraz rozbudowano dwór w kierunku zachodnim o dwukondygnacyjną przybudówkę nakrytą dachami pulpitowy­mi, mieszczącą klatkę schodową skomunikowaną z poddaszem. Zarazem wymieniono część stolarki okiennej i drzwiowej.

W latach 80. XX wieku przeprowadzono prace remontowe w zakresie przełożenia oraz uzupełnienia pokrycia dachowego, wzmocnienia podpiwniczenia oraz wymiany części sto­larki okiennej. Ponadto rozbudowano przybudówkę zachodnią i wprowadzono wewnątrz nowe podziały wnętrz w celu adaptacji budynku dworu do nowych funkcji. Remont pro­wadzony przez PPKZ został przerwany. W ostatnich latach doprowadzono do budynku media oraz położono w części pomieszczeń parteru nowe tynki.

Zobacz również

Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej

Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Zobacz również

Skip to content