Założenie dworsko-folwarczno-parkowe usytuowane jest na północnym obrzeżu miejscowości, 500 m na północ od drogi lokalnej prowadzącej z Krosna Odrzańskiego do Sulechowa. Dwór zlokalizowany w centralnej części założenia, od południa sąsiaduje z ogrodem przeciętym drogą z bramą wjazdową, od wschodu z podwórzem gospodarczym, z trzech stron zamkniętym zabudową dawnego folwarku, od północy budynkami gospodarczymi, a od zachodu parkiem. Obecnie budynek jest użytkowany i pełni funkcję mieszkalną.
Pierwszą wymienioną w źródłach historycznych informacją dotyczącą Nietkowic była umowa kupna w 1433 roku miasteczka Teutschen Netkow przez braci von Waldau. W 1463 roku właścicielem miejscowości był Friedrich von Waldau. W 1511 roku jako dziedzic dóbr lennych – Nietkowic i Bytnicy wymieniany w dokumentach był Siegmund von Rothenburg. Od tego czasu Nietkowice przez okres około 250 lat należały do majątku rodziny von Rothenburg. Prawdopodobnie już w średniowieczu istniał w Nietkowicach dwór, wymieniany jako siedziba mieszkalna jednej z gałęzi rodu Rothenburgów. W 1706 roku Sinapius opisuje familię von Rothenburg posiadającą dom w miejscowości Deutsch Netka, położonej w księstwie krośnieńskim. Po wygaśnięciu rodu von Rothenburg w 1788 roku, ich dotychczasowe dobra zostały sprzedane księciu kurlandzko-żagańskiemu Piotrowi Bironowi. W 1800 roku majątek odziedziczyła jego córka księżna Paulina Maria Luiza po mężu księżna von Hohenzollern-Hechingen. W 1838 roku posiadłość przejął syn księżnej Fryderyk Wilhelm – ostatni książę Hohenzollern-Hechingen. W 1850 roku Książe Fryderyk Wilhelm ożenił się z Amalią Schenk von Geyern, która w dniu ślubu przyjęła tytuł hrabiny von Rothenburg. Prawo do majątku po śmierci księcia Hohenzollern-Hechingen w 1869 roku nabył jego syn Fryderyk Wilhelm Karl hrabia von Rothenburg. Kolejnym sukcesorem dóbr został Friedrich Wilhelm Konstantin hrabia von Rothenburg. W latach 30. XX wieku Nietków należał do małoletniego Eitela Friedricha hrabiego von Rothenburg. Po drugiej wojnie światowej w dworze urządzono siedzibę Nadleśnictwa. Wnętrza budynku pełniły funkcję biur i przez pewien okres klasopracowni dla uczniów ZHP. Obiekt w czasie powojennego użytkowania przechodził kilka remontów, z których najistotniejszy był związany z adaptacją na mieszkania dla pracowników Nadleśnictwa i dobudową szkolnej stołówki. Prace pozbawiły elewacje symetrycznego rozplanowania oraz detalu architektonicznego. Wewnątrz budynku usunięto oryginalny wystrój i wyposażenie oraz wprowadzono nowy układ pomieszczeń.
Istniejący dwór został wzniesiony prawdopodobnie ok. 1830 roku, po pożarze majątku. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest na rzucie wydłużonego prostokąta ze współczesną dobudówką od strony zachodniej. Układ wnętrza dwutraktowy z umieszczoną centralnie klatką schodową. Fasada zwrócona jest w kierunku wschodnim. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła, w całości podpiwniczona, przekryta jest dwuspadowym dachem z lukarnami umieszczonymi we wschodniej połaci. Elewacja frontowa sześcioosiowa, z niesymetrycznie rozmieszczonymi otworami, zaakcentowana jest w centralnej części trzyosiową wystawką wprowadzoną w połaci dachu. Wystawka zamknięta jest trójkątnym szczytem, przekrytym dwuspadowym dachem. Wejście główne znajduje się w środkowej partii fasady. Otwory okienne o prostokątnym kształcie i zróżnicowanej wielkości, obwiedzione są gładkimi opaskami zarysowanymi w tynku. Fasadę wieńczy gzyms koronujący. Pozostałe elewacje pozbawione są wystroju.
Pierwszą wymienioną w źródłach historycznych informacją dotyczącą Nietkowic była umowa kupna w 1433 roku miasteczka Teutschen Netkow przez braci von Waldau. W 1463 roku właścicielem miejscowości był Friedrich von Waldau. W 1511 roku jako dziedzic dóbr lennych – Nietkowic i Bytnicy wymieniany w dokumentach był Siegmund von Rothenburg. Od tego czasu Nietkowice przez okres około 250 lat należały do majątku rodziny von Rothenburg. Prawdopodobnie już w średniowieczu istniał w Nietkowicach dwór, wymieniany jako siedziba mieszkalna jednej z gałęzi rodu Rothenburgów. W 1706 roku Sinapius opisuje familię von Rothenburg posiadającą dom w miejscowości Deutsch Netka, położonej w księstwie krośnieńskim. Po wygaśnięciu rodu von Rothenburg w 1788 roku, ich dotychczasowe dobra zostały sprzedane księciu kurlandzko-żagańskiemu Piotrowi Bironowi. W 1800 roku majątek odziedziczyła jego córka księżna Paulina Maria Luiza po mężu księżna von Hohenzollern-Hechingen. W 1838 roku posiadłość przejął syn księżnej Fryderyk Wilhelm – ostatni książę Hohenzollern-Hechingen. W 1850 roku Książe Fryderyk Wilhelm ożenił się z Amalią Schenk von Geyern, która w dniu ślubu przyjęła tytuł hrabiny von Rothenburg. Prawo do majątku po śmierci księcia Hohenzollern-Hechingen w 1869 roku nabył jego syn Fryderyk Wilhelm Karl hrabia von Rothenburg. Kolejnym sukcesorem dóbr został Friedrich Wilhelm Konstantin hrabia von Rothenburg. W latach 30. XX wieku Nietków należał do małoletniego Eitela Friedricha hrabiego von Rothenburg. Po drugiej wojnie światowej w dworze urządzono siedzibę Nadleśnictwa. Wnętrza budynku pełniły funkcję biur i przez pewien okres klasopracowni dla uczniów ZHP. Obiekt w czasie powojennego użytkowania przechodził kilka remontów, z których najistotniejszy był związany z adaptacją na mieszkania dla pracowników Nadleśnictwa i dobudową szkolnej stołówki. Prace pozbawiły elewacje symetrycznego rozplanowania oraz detalu architektonicznego. Wewnątrz budynku usunięto oryginalny wystrój i wyposażenie oraz wprowadzono nowy układ pomieszczeń.
Istniejący dwór został wzniesiony prawdopodobnie ok. 1830 roku, po pożarze majątku. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest na rzucie wydłużonego prostokąta ze współczesną dobudówką od strony zachodniej. Układ wnętrza dwutraktowy z umieszczoną centralnie klatką schodową. Fasada zwrócona jest w kierunku wschodnim. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła, w całości podpiwniczona, przekryta jest dwuspadowym dachem z lukarnami umieszczonymi we wschodniej połaci. Elewacja frontowa sześcioosiowa, z niesymetrycznie rozmieszczonymi otworami, zaakcentowana jest w centralnej części trzyosiową wystawką wprowadzoną w połaci dachu. Wystawka zamknięta jest trójkątnym szczytem, przekrytym dwuspadowym dachem. Wejście główne znajduje się w środkowej partii fasady. Otwory okienne o prostokątnym kształcie i zróżnicowanej wielkości, obwiedzione są gładkimi opaskami zarysowanymi w tynku. Fasadę wieńczy gzyms koronujący. Pozostałe elewacje pozbawione są wystroju.
