Zgodnie z nazwą zalążkiem miasta była warzelnia soli, założona w 1553 nad Odrą przez Antoniego Schmidta, zwanego Danczko. Nieoczyszczony surowiec morski sprowadzony był drogą wodną aż z Francji. Przy warzelni powstało osiedle skupiające robotników, rzemieślników i kupców. W 1713 zaniechano produkcji ale nadal działa faktoria soli, sprowadzanej z Saksonii. W 1743 Fryderyk II nadał osadzie prawa miejskie. Sporządzony w związku z tym przez Juliusa Springera plan rozwoju przestrzennego miasta wykazał istnienie 182 budynków i wyznaczał dalszych 220 działek pod zabudowę, wykorzystanych jednak dopiero po stu latach. W tamtym czasie powstało tylko niewielkie osiedle braci morawskich, konserwatywnego odłamu anabaptystów, będące przez dziesięciolecia enklawą urbanistycznej harmonii i porządku. W kon. XVIII w. działały w Nowej Soli manufaktury grynszpanu, perkalu, garbarnia i huta szkła. Znaczący rozwój miasta nastąpił jednak dopiero w 2 poł. XIX w., gdy zbudowano linię kolejową Wrocław – Szczecin i powstał przemysł włókienniczy i metalowy. Obszar zabudowy powiększył się o liczne osiedla, m. in. Zatorze – zaprojektowane przez P. Berhausa miasto-ogród. Po 1989 wielkokubatorowy przemysł upadł, a rozwinął się nowy – samochodowy i elektroniczny.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
