Kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Pielicach gm. Strzelce Krajeńskie, pow. strzelecko-drezdenecki
Pielice, położone w pobliżu Strzelec Krajeńskich, niedaleko granicy województwa lubuskiego z województwem zachodniopomorskim, są jedną z najdalej wysuniętych na północ miejscowości naszego regionu, w których odnajdziemy kościół o konstrukcji szkieletowej. Ukształtowane wzdłuż głównej drogi biegnącej przez wieś, posiadają luźną zabudowę. Przy zakolu głównej drogi, na jej skrzyżowaniu z drogą boczną prowadzącą niegdyś do folwarku zlokalizowanego nad jeziorem, wzniesiony został niewielki kościół. Dawniej teren przykościelny przeznaczony był na cmentarz. Obecnie kościół otacza wysoka zieleń a ostatnie nagrobki usunięto stąd w latach 70. XX w. Przed fasadą ustawiono współczesny krzyż misyjny.
Informacji o samej miejscowości, jak i o historii kościoła, niestety nie posiadamy zbyt wiele. Wiemy, iż Pielice stanowią osadę o metryce XVI-wiecznej. W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648) zostały poważnie zniszczone. Na początku XIX w. wzniesiono kościół. Być może powstał on na miejscu poprzedniego. Z okresu dwudziestolecia międzywojennego pochodzą informacje o przemurowaniu fasady.
Wzniesiony w konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem cegłą ceramiczną, na rzucie prostokąta kościół nakryty został dachem trójspadowym przekrytym wtórnie dachówką cementową zakładkową. W elewacji frontowej, z połaci dachu, wyprowadzono wieżę zwieńczoną siodłowym dachem namiotowym. Wejście do kościoła umieszczono w ścianie zachodniej – szczytowej. Elewacje boczne oraz elewację wschodnią artykułowano poprzez prosty układ konstrukcji szkieletowej, tworzącej regularną szachownicę. W elewacji wschodniej dodatkowo wprowadzono dwa zastrzały w skrajnych osiach. Pola międzyryglowe otynkowano. Zachowany został pierwotny układ prostokątnych otworów okiennych wprowadzonych na jednym poziomie. Obecna stolarka okienna jest wtórna. Wprowadzono nad nią, przy ścianach bocznych, dodatkowe okapy w formie prostych deseczek. Całość wieńczy profilowany gzyms. Fasadę, wtórnie przemurowaną cegłą ceramiczną, ukształtowano jako trzyosiową. W osi środkowej wprowadzono główne wejście do świątyni zamknięte łukiem odcinkowym, podkreślonym dodatkowo układem ciemniejszych cegieł. Powyżej, w jednej osi, wprowadzono otwór dźwiękowy przesłonięty żaluzją oraz blendę. Zarówno blenda, jak i otwór przesklepione zostały łukiem pełnym. W osiach bocznych wprowadzono otwory okienne o wykroju analogicznym do okien pozostałych elewacji. Silny wertykalny akcent uzyskano poprzez wprowadzenie gzymsu rozdzielającego przyziemie od szczytu fasady, utworzonego przez skośny układ cegieł.
W salowym wnętrzu wtórnie wydzielono pomieszczenie zakrystii w narożniku południowo-zachodnim. Wystrój jest niezwykle skromny. Składa się na niego pseudoklasycystyczny ołtarz, stół liturgiczny oraz pochodząca z oryginalnego wyposażenia kościoła empora zachodnia wsparta na drewnianych słupach. Niestety estetykę wnętrza znacząco obniża wykonana na całości powierzchni współczesna boazeria listwowa. Kościół poświęcono w roku 1956 jako świątynię filialną parafii w Ogarach.
