Wzniesiony ok. 1260 (wzmiankowany w 1273), został w 1508 powiększony o wieżę i zakrystię oraz przesklepiony. W XVIII w. dostawiono kruchtę. Wielokrotne remonty i prace renowacyjne nie spowodowały istotnych zmian w gotyckiej architekturze kościoła. Od czasu reformacji do 1668 oraz w latach 1814–1945 był w posiadaniu protestantów. Jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z prezbiterium o prostym zamknięciu, zakrystią od północy, kruchtą od południa i wieżą od zachodu. Nad prezbiterium jest dwuprzęsłowe sklepienie gwiaździste, nad nawą czteroprzęsłowe sieciowe, wsparte na przyściennych flarach, w zakrystii dwuprzęsłowe kryształowe. W wyposażeniu świątyni znajdują się ołtarz główny z XVII w., renesansowa ambona z 1588 malowana scenami ze Starego Testamentu, renesansowe całopostaciowe płyty nagrobne członków rodziny von Knobelsdorf. Trzy ostrołuczne portale obramiają drzwi z gotyckimi okuciami. Kościół otoczony jest średniowiecznym murem kamiennym. W linii muru znajduje się parterowa brama z półkolistą arkadą przejazdu, nakrytą czterospadowym dachem.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
