Dwór usytuowany jest w centralnej części wsi Stare Czaple, na wschód od drogi biegnącej z Łęknicy do Trzebiela. Budynek, o kształcie czworoboku, zajmuje centralne miejsce posesji. Od południa sąsiaduje z budynkiem gospodarczym, za zabudowaniami zaś zlokalizowany jest sad i ogród. Obecnie dwór pełni funkcję domu mieszkalnego.
Wieś Stare Czaple została założona już w średniowieczu na szlaku solnym, wiodącym od Halle i Lipska przez Mużaków, Trzebiel, Żary i Głogów do Poznania. Jej historia jest bezpośrednio związana z dziejami pobliskiego Trzebiela. W XIII wieku właścicielem omawianych ziem był ród von Ilenburg, później Hockenborn. Na początku XV wieku wieś została własnością Bibersteinów, a następnie Promnitzów, którzy włączyli ją do państwa stanowego Żary–Trzebiel. Z kolei na mapie Johanna Georga Schreibnera z 1740 roku, Stare Czaple zaznaczone zostały jako dobra rycerskie. W 1816 roku wieś została włączona do korony pruskiej. Pod koniec XIX wieku w posiadanie Starych Czapli weszła Czapleńska Spółka Węgla Brunatnego, natomiast w roku 1917 majątek stał się własnością Leo Plazikowskiego. W tym czasie posiadłość obejmowała 117 ha, w tym 89 ha gruntów rolnych, pozostałe stanowiły łąki i las. Historia dworu nie jest dokładnie znana. Wiadomo, że siedzibę dworską wzniesiono tu w 3. ćw. XVIII wieku. Dwór w Starych Czaplach reprezentuje przykład architektury klasycystycznej.
Dwór, murowany z cegły, otynkowany, założony jest na planie prostokąta z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Wnętrze rozplanowane jest w dwóch traktach, z centralnie umieszczoną sienią przelotową z klatką schodową oraz pomieszczeniami w układzie amfiladowym. Parterowy budynek z poddaszem użytkowym, częściowo podpiwniczony nakryty jest dachem mansardowym z niewielkimi wystawkami. Gładkie elewacje rozczłonkowane są jedynie rytmem symetrycznie rozmieszczonych otworów okiennych. Prostokątne okna ujęte są w proste, taśmowe opaski. Elewacja frontowa zakomponowana jest symetrycznie, jako siedmioosiowa, z częścią środkową podkreśloną trzyosiowym pseudoryzalitem. Wejście główne, umieszczone w osi fasady, zamknięte jest łukiem odcinkowym. Elewacja południowa, ogrodowa, pięcioosiowa, z prostokątnym otworem wejściowym w osi. Elewacje boczne zaplanowano jako czteroosiowe z oknami w partii szczytu nieco mniejszymi niż w kondygnacji przyziemia.
Z zabytkowego wyposażenia dworu zachowała się część wewnętrznej stolarki drzwiowej, pochodzącej z remontów przeprowadzonych na przełomie XIX i XX wieku.
