Najważniejszy zabytek architektoniczny ziemi świebodzińskiej, kościół farny, zlokalizowany jest poza rynkiem, w pobliżu murów miejskich, w północnym sektorze lokacyjnego założenia miasta Świebodzina. Pierwsza wzmianka o świebodzińskim kościele p.w. św. Piotra i Pawła, pochodzi z 1311 roku. Pierwotnie był to najprawdopodobniej niewielki obiekt drewniany. W poł. lub u schyłku XV wieku został zastąpiony murowaną, 3-nawową budowlą halową o pięciobocznie zamkniętym, prezbiterium z obejściem i wnętrzem nakrytym pięknym, sieciowym sklepieniem symbolizującym sieć św. Piotra. Od zachodu zlokalizowana była masywna wieża, zastąpiona w czasie XIX-wiecznej przebudowy części zachodniej rozbudowanym, neogotyckim szczytem.
Fara w formie wczesnogotyckiej, trójnawowej hali, która obecnie stanowi główny korpus rozbudowanego w późniejszym czasie kościoła, przetrwała do wielkiego pożaru, który nawiedził miasto w 1541 roku.. Podczas odbudowy, którą w roku 1546 mieszczanie przydzielili panom Georgowi Jakubowi Curtio i Tomaszowi Heintzio i która była gotowa 1555 roku, powiększono kościół o czwartą nawę od północy i rząd kaplic z emporą od południa. XIX wiek zastał świątynie w stanie katastrofalnym. Ówczesny proboszcz Künzer przeprowadził w latach 1850-58, zakrojone na wielką skalę prace remontowo – renowacyjne.. Dostawiono wówczas arkadową kruchtę i przekształcono szczyt korpusu, umieszczając na jego osi wielki maswerk flankowany dwiema strzelistymi wieżyczkami. Bryła świątyni jest imponująca, ze wszystkich stron wzmocniona przyporami. Jej korpus nawowy założony jest na planie prostokąta o wym. 31 x 27 m i nakryty wspólnym dachem siodłowym. Ściany przeprute są szerokimi, rozglifionymi, ostrołukowymi oknami o charakterystycznych dla gotyku maswerkowych podziałach.
