Nagroda Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytów „Lubuskie Konserwacje” edycja 2022 w kategorii: za renowację i adaptację architektoniczną zabytku

Nagroda Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytów „Lubuskie Konserwacje” edycja 2022 w kategorii: za renowację i adaptację architektoniczną zabytku została przyznana Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia im. H. Wieniawskiego w Żaganiu za przeprowadzone w latach 2015 – 2021 kompleksowe prace remontowo-konserwatorskie w dawnym zespole szpitalnym Św. Doroty w Żaganiu związane  z adaptacją dotąd nieużytkowanego kompleksu na potrzeby dydaktyczne. Zrealizowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego inwestycja, to jedno z największych w województwie lubuskim przedsięwzięć dotyczących obiektów zabytkowych.
W dniu 25 kwietnia 2022 r nagrodę, z rąk Pani dr Barbary Bielinis-Kopeć Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przyjął Pan dyrektor Hubert Dziedzic, w trakcie uroczystości, którą uświetniły występy utalentowanych uczniów szkoły, która plasuje się na wysokiej pozycji wśród tego typu placówek dydaktycznych w Polsce.   
Zespół szpitalny powstał z inicjatywy księżnej żagańskiej Doroty Talleyrand-Perigord, która zakupiła gotycki kościół pw. Św. Krzyża wraz z sąsiadującym terenem dawnego szpitala, wznosząc tam w latach 1851-1859 neogotycki szpital oraz dom wikarego. W roku 1906, w obrębie zespołu powstał tzw. Dom Marii, czyli budynek sióstr zakonnych z domu zakonnego z Trewiru i kaplica loretańska, W 1926 r. zakonnice z Trewiru zastąpiły siostry boromeuszki z domu zakonnego z Trzebnicy, a budynek zaczął pełnić funkcję szkoły gospodarstwa domowego dla dziewcząt. W latach 20. XX w. w budynku mieścił się pensjonat dla katolickich gimnazistów, przed II wojną światową prywatna klinika dla kobiet, a po wojnie szpital położniczy. Wzniesiony w I ćw. XX w. budynek portierni pełnił w późniejszym czasie funkcję stacji pogotowia ratunkowego. Całość otoczono murem i neogotycką bramą.
W pierwszym etapie inwestycji wykonano remont konserwatorski neogotyckiego budynku głównego dawnego szpitala, przywracając m. in. pierwotną kolorystykę bogatych dekoracji architektonicznych elewacji. Następnie, dzięki przeprowadzonym, szczegółowym badaniom konserwatorskich, pod wieloma warstwami późniejszych przemalowań, odkryto pierwotne polichromie ścienne, zdobiące wnętrza szpitala i domu sióstr oraz mazerunki dekorujące bogato rzeźbioną, neogotycką stolarkę. Poddano je kompleksowym pracom konserwatorsko-restauratorskim wraz z pozostałymi elementami historycznego wystroju i wyposażenia. Przywrócono także historyczny wygląd elewacji domu sióstr i portierni oraz zagospodarowano otaczający terenu. Dla potrzeb nowej funkcji wprowadzono nowoczesne elementy zagospodarowania, m. in. w postaci przeszklonego łącznika i klatki schodowej, a także nawierzchni i elementów małej architektury.
Dzięki przeprowadzonej, zgodnie z zasadami konserwatorskimi, inwestycji utrwalono historyczną substancję zabytków, chroniąc artystyczne, historyczne i naukowe wartości zespołu. Wprowadzenie nowej, właściwej dla zabytków funkcji, umożliwiło ponowne zagospodarowanie cennego, historycznego zespołu, który, dzięki kompleksowym działaniom remontowo-konserwatorskim odzyskał dawną świetność.