Decyzją Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytów z dnia 5 grudnia 2018 r. objęto ochroną prawną relikty neolitycznego rondla usytuowane na gruntach miejscowości Bodzów, gm. Bytom Odrzański (działki o nr ewidencyjnych 116, 117, 119).
Stanowisko archeologiczne Bodzów 24 (AZP 67-17/19) jest pierwszym odkrytym oraz jednym z pięciu znanych na ziemiach polskich rondli. Pochodzące z języka czeskiego pojęcie rondel zostało przyjęte w polskiej nomenklaturze archeologicznej i oznacza koliste założenia przestrzenne składające się z koncentrycznych rowów i palisad. Do 2017 r. w Europie zaewidencjonowano około 200 założeń tego typu. Pojawiły się one około 4900 r. p. n. e. na terenach objętych osadnictwem społeczności kultury lendzielskiej na obszarze dzisiejszych Węgier i Słowacji. Idea konstruowania tego typu struktur rozpowszechniła się następnie na obszar Austrii, Czech, Niemiec oraz Polski. „Klasyczne” rondle pochodzą z okresu wczesnego neolitu, jednak forma ta, nazywana przez część badaczy rondeloidami, pojawia się również w późnym neolicie oraz wczesnej i późnej epoce brązu.
Pierwotna funkcja rondli pozostaje dotychczas niewyjaśniona. Przypisuje się im m.in. funkcję gospodarczą, społeczną, refugialną oraz astronomiczno-religijną. W świetle dotychczasowych badań, funkcja związana z astronomią oraz rytuałami i działaniami rolniczymi wydaje się być najbardziej prawdopodobna. W trakcie badań archeologicznych w Goseck w Saksonii-Anhalt ustalono, że do wnętrza okręgów wiodły trzy bramy: jedna wskazywała kierunek północny, natomiast przez dwie pozostałe można było obserwować zachód i wschód słońca w trakcie przesilenia letniego 21 grudnia, który przez wiele ludów uważany był za koniec starego i początek nowego roku. Dotychczas odkryta brama w okręgach w Bodzowie skierowana jest w kierunku północno-zachodnim, co może mieć związek z obrzędowością związana z okresem letnim i żniwami
W 1997 r. Otto Braasch – niemiecki archeolog specjalizujący się w archeologii lotniczej, przeprowadzając na zlecenie Generalnego Konserwatora Zabytków loty rozpoznawcze, odkrył w okolicach Bodzowa kręgi kulturowe, które, jak dowiodły kolejne prospekcję lotnicze, okazały się być pozostałościami neolitycznego rondla. W latach 2006 – 2008 przeprowadzono serię nieinwazyjnych badań archeologicznych obejmujące m.in. kolejne zdjęcia lotnicze, prospekcję terenową oraz badania geofizyczne. Ustalono wówczas, że kręgi maja owalną formę i składają się z dwóch pierścieni: węższego, o średnicy wahającej się od 49 do 57 m, oraz większego, którego średnica wynosi od 65,5 do 73,5 metra. Badania nieinwazyjne potwierdziły istnienie przerwy w pierścieniach, określanej przez archeologów jako „brama”, w części północno-wschodniej. Prawdopodobnie dwa kolejne wejścia znajdowały się w części południowej oraz północno-wschodniej jednakże przypuszczenia te dotychczas nie zostały zweryfikowane wykopaliskowo.
Stanowisko usytuowane w makroregionie Wału Trzebnickiego, na obszarze Wzgórz Dalkowskich będące pozostałością osadnictwa wczesnoneolitycznego oraz pochodzącego z późniejszych okresów, dostarczyło bogatych zbiorów zabytków, co pozwoliło na poszerzenie wiedzy dotyczącej wczesnoagrarnych społeczności tej części ziem polskich. Z uwagi na swoją unikatowość dla terenów Środkowego Nadodrza posiada ono bardzo duże wartości naukowe i kulturowe.
Stanowisko archeologiczne Bodzów 24 (AZP 67-17/19) jest pierwszym odkrytym oraz jednym z pięciu znanych na ziemiach polskich rondli. Pochodzące z języka czeskiego pojęcie rondel zostało przyjęte w polskiej nomenklaturze archeologicznej i oznacza koliste założenia przestrzenne składające się z koncentrycznych rowów i palisad. Do 2017 r. w Europie zaewidencjonowano około 200 założeń tego typu. Pojawiły się one około 4900 r. p. n. e. na terenach objętych osadnictwem społeczności kultury lendzielskiej na obszarze dzisiejszych Węgier i Słowacji. Idea konstruowania tego typu struktur rozpowszechniła się następnie na obszar Austrii, Czech, Niemiec oraz Polski. „Klasyczne” rondle pochodzą z okresu wczesnego neolitu, jednak forma ta, nazywana przez część badaczy rondeloidami, pojawia się również w późnym neolicie oraz wczesnej i późnej epoce brązu.
Pierwotna funkcja rondli pozostaje dotychczas niewyjaśniona. Przypisuje się im m.in. funkcję gospodarczą, społeczną, refugialną oraz astronomiczno-religijną. W świetle dotychczasowych badań, funkcja związana z astronomią oraz rytuałami i działaniami rolniczymi wydaje się być najbardziej prawdopodobna. W trakcie badań archeologicznych w Goseck w Saksonii-Anhalt ustalono, że do wnętrza okręgów wiodły trzy bramy: jedna wskazywała kierunek północny, natomiast przez dwie pozostałe można było obserwować zachód i wschód słońca w trakcie przesilenia letniego 21 grudnia, który przez wiele ludów uważany był za koniec starego i początek nowego roku. Dotychczas odkryta brama w okręgach w Bodzowie skierowana jest w kierunku północno-zachodnim, co może mieć związek z obrzędowością związana z okresem letnim i żniwami
W 1997 r. Otto Braasch – niemiecki archeolog specjalizujący się w archeologii lotniczej, przeprowadzając na zlecenie Generalnego Konserwatora Zabytków loty rozpoznawcze, odkrył w okolicach Bodzowa kręgi kulturowe, które, jak dowiodły kolejne prospekcję lotnicze, okazały się być pozostałościami neolitycznego rondla. W latach 2006 – 2008 przeprowadzono serię nieinwazyjnych badań archeologicznych obejmujące m.in. kolejne zdjęcia lotnicze, prospekcję terenową oraz badania geofizyczne. Ustalono wówczas, że kręgi maja owalną formę i składają się z dwóch pierścieni: węższego, o średnicy wahającej się od 49 do 57 m, oraz większego, którego średnica wynosi od 65,5 do 73,5 metra. Badania nieinwazyjne potwierdziły istnienie przerwy w pierścieniach, określanej przez archeologów jako „brama”, w części północno-wschodniej. Prawdopodobnie dwa kolejne wejścia znajdowały się w części południowej oraz północno-wschodniej jednakże przypuszczenia te dotychczas nie zostały zweryfikowane wykopaliskowo.
Stanowisko usytuowane w makroregionie Wału Trzebnickiego, na obszarze Wzgórz Dalkowskich będące pozostałością osadnictwa wczesnoneolitycznego oraz pochodzącego z późniejszych okresów, dostarczyło bogatych zbiorów zabytków, co pozwoliło na poszerzenie wiedzy dotyczącej wczesnoagrarnych społeczności tej części ziem polskich. Z uwagi na swoją unikatowość dla terenów Środkowego Nadodrza posiada ono bardzo duże wartości naukowe i kulturowe.
