Na wniosek Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, Prowincja Poznańska, 30 czerwca 2016 roku Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał do rejestru zabytków zespół opiekuńczo-leczniczy wraz z domem zakonnym Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety przy ul. Pl. Powstańców Wielkopolskich 4 w Zielonej Górze.
Siostry elżbietanki przyjechały do Zielonej Góry w 1882 roku. Od początku zajmowały się pomocą chorym, leczyły i opiekowały się chorymi, prowadziły hospicjum i przedszkole. W 1885 roku przy pl. Powstańców Wielkopolskich (dawna niem. Glasserplatz) powstał pierwszy fragment dzisiejszego zespołu – dom zakonny. W 1908 roku dobudowano środkową część z kaplicą poświęconą św. Janowi Ewangeliście. Obok niej ulokowano dom starców i hospicjum. Przez następne lata powołana przez siostry elżbietanki fundacja św. Jana zbierała pieniądze na wybudowanie szpitala w Zielonej Górze. 11 października 1927 roku poświęcono gmach nowego szpitala, stanowiącego trzecią część obecnego zespołu. Projekt opracował powiatowy mistrz murarski Böhm. Całość powstałego wówczas kompleksu otaczał duży ogród. W 1939 roku szpital sióstr liczył 88 łóżek. Po II wojnie światowej, pomimo burzliwych przejść, placówka kontynuowała swoją działalność i do dnia dzisiejszego służy mieszkańcom Zielonej Góry.
Zespół składa się z trzech, wyraźnie wyodrębnionych członów, stanowiących kolejne fazy rozbudowy obiektu. Założony jest na rzucie wydłużonego prostokąta, z wielobocznie zamkniętym ryzalitem od strony zachodniej, mieszczącym kaplicę. Poszczególne człony nakryte są wysokimi dachami. Najstarszy budynek, usytuowany w północnej części, stanowi dawny dom zakonny. Środkowy człon wzniesiony został w stylu neogotyckim. W dwóch północnych osiach znajduje się pseudoryzalit mieszczący kaplicę pw. św. Jana Ewangelisty, ujęty dekoracyjnymi sterczynami wspartymi na konsolkach, z krzyżem wieńczącym szczyt.
Najmłodszy człon kompleksu usytuowany jest w południowej jego części i nosi cechy modernizmu. Jest on czterokondygnacyjny, z wejściem podkreślonym wydatnym portalem.
Wnętrze kaplicy zachowało historyczny wystrój w postaci ceramicznej posadzki z motywami floralnymi, prostej sztukaterii, dekoracyjnej, drewnianej empory o neogotyckich formach oraz okna witrażowego z motywami geometrycznymi. W większości zachowała się także historyczna stolarka drzwiowa ramowo-płycinowa.
Obiekty wchodzące w skład zespołu zachowane są w historycznej formie. Utrzymana została pierwotna bryła i wystrój architektoniczny, oraz w części oryginalne rozplanowanie wnętrz i ich wystrój. Wartość artystyczna kompleksu wyrażona jest w wystroju elewacji i wnętrz. Wartość historyczna objawia się poprzez powiązanie zabytku z dziejami miasta, a szczególnie z ochroną zdrowia na przełomie wieków XIX i XX. Zespół stanowi świadectwo działalności sióstr elżbietanek, odzwierciedlając rozwój ich pracy na rzecz opieki i leczenia osób chorych. Niezwykle malownicza bryła w kontekście sąsiadującej zabudowy stanowi dominantę i waloryzuje krajobraz kulturowy Zielonej Góry. Dla architektury i urbanistyki oraz historii miasta zachowanie zespołu opiekuńczo-leczniczego dla przyszłych pokoleń leży w szeroko rozumianym interesie społecznym. Naukowe wartości wyrażone są poprzez autentyzm i oryginalność zachowanego do naszych czasó w zabytku. Integralność podkreśla utrzymana bryła, wystrój architektoniczny elewacji i sztukatorski wnętrz oraz zachowane elementy wystroju, podkreślające zarówno status zakonu, funkcję obiektu jak i poziom techniki budowlanej z okresu XIX/XX w. Należy podkreślić, że za objęciem obiektu ochroną konserwatorską poprzez wpis do rejestru zabytków przemawiają walory naukowe, wysoka wartość artystyczna, a ponadto historyczna wartość zabytku.
Siostry elżbietanki przyjechały do Zielonej Góry w 1882 roku. Od początku zajmowały się pomocą chorym, leczyły i opiekowały się chorymi, prowadziły hospicjum i przedszkole. W 1885 roku przy pl. Powstańców Wielkopolskich (dawna niem. Glasserplatz) powstał pierwszy fragment dzisiejszego zespołu – dom zakonny. W 1908 roku dobudowano środkową część z kaplicą poświęconą św. Janowi Ewangeliście. Obok niej ulokowano dom starców i hospicjum. Przez następne lata powołana przez siostry elżbietanki fundacja św. Jana zbierała pieniądze na wybudowanie szpitala w Zielonej Górze. 11 października 1927 roku poświęcono gmach nowego szpitala, stanowiącego trzecią część obecnego zespołu. Projekt opracował powiatowy mistrz murarski Böhm. Całość powstałego wówczas kompleksu otaczał duży ogród. W 1939 roku szpital sióstr liczył 88 łóżek. Po II wojnie światowej, pomimo burzliwych przejść, placówka kontynuowała swoją działalność i do dnia dzisiejszego służy mieszkańcom Zielonej Góry.
Zespół składa się z trzech, wyraźnie wyodrębnionych członów, stanowiących kolejne fazy rozbudowy obiektu. Założony jest na rzucie wydłużonego prostokąta, z wielobocznie zamkniętym ryzalitem od strony zachodniej, mieszczącym kaplicę. Poszczególne człony nakryte są wysokimi dachami. Najstarszy budynek, usytuowany w północnej części, stanowi dawny dom zakonny. Środkowy człon wzniesiony został w stylu neogotyckim. W dwóch północnych osiach znajduje się pseudoryzalit mieszczący kaplicę pw. św. Jana Ewangelisty, ujęty dekoracyjnymi sterczynami wspartymi na konsolkach, z krzyżem wieńczącym szczyt.
Najmłodszy człon kompleksu usytuowany jest w południowej jego części i nosi cechy modernizmu. Jest on czterokondygnacyjny, z wejściem podkreślonym wydatnym portalem.
Wnętrze kaplicy zachowało historyczny wystrój w postaci ceramicznej posadzki z motywami floralnymi, prostej sztukaterii, dekoracyjnej, drewnianej empory o neogotyckich formach oraz okna witrażowego z motywami geometrycznymi. W większości zachowała się także historyczna stolarka drzwiowa ramowo-płycinowa.
Obiekty wchodzące w skład zespołu zachowane są w historycznej formie. Utrzymana została pierwotna bryła i wystrój architektoniczny, oraz w części oryginalne rozplanowanie wnętrz i ich wystrój. Wartość artystyczna kompleksu wyrażona jest w wystroju elewacji i wnętrz. Wartość historyczna objawia się poprzez powiązanie zabytku z dziejami miasta, a szczególnie z ochroną zdrowia na przełomie wieków XIX i XX. Zespół stanowi świadectwo działalności sióstr elżbietanek, odzwierciedlając rozwój ich pracy na rzecz opieki i leczenia osób chorych. Niezwykle malownicza bryła w kontekście sąsiadującej zabudowy stanowi dominantę i waloryzuje krajobraz kulturowy Zielonej Góry. Dla architektury i urbanistyki oraz historii miasta zachowanie zespołu opiekuńczo-leczniczego dla przyszłych pokoleń leży w szeroko rozumianym interesie społecznym. Naukowe wartości wyrażone są poprzez autentyzm i oryginalność zachowanego do naszych czasó w zabytku. Integralność podkreśla utrzymana bryła, wystrój architektoniczny elewacji i sztukatorski wnętrz oraz zachowane elementy wystroju, podkreślające zarówno status zakonu, funkcję obiektu jak i poziom techniki budowlanej z okresu XIX/XX w. Należy podkreślić, że za objęciem obiektu ochroną konserwatorską poprzez wpis do rejestru zabytków przemawiają walory naukowe, wysoka wartość artystyczna, a ponadto historyczna wartość zabytku.
