Od XVIII w. majątkiem w Kosieczynie władała rodzina Zakrzewskich. Ich staraniem, w 2. poł. XIX w. wzniesiony został pałac, neogotycki, murowany, założony na planie prostokąta z ryzalitami, gankiem i tarasem, parterowy, w części piętrowy, nakryty dachami dwuspadowymi z wystawkami.
Barokowy z XVIII w., zachował się w pierwotnym kształcie, jako murowany na planie prostokąta, dwutraktowy, parterowy o dachu mansardowym, z piętrowym ryzalitem na osi fasady, zwieńczonym falistym w obrysie szczytem z trójkątnym przyczółkiem.
Jest budowlą eklektyczną, wzniesioną w kon. XIX w., murowaną, założoną na planie litery H, piętrową, nakrytą dachem wielospadowym. Fasadę wzbogaca architektonicznie pseudoryzalit, zwieńczony szczytem.
Zbudowany ok. 1800, jako dwufunkcyjny – mieszkalny w parterze i magazynowy (piętro, poddasze). Klasycystyczny, prostokątny w planie, dwaipółtraktowy, nakryty wysokim dachem czterospadowym.
Składa się z dwu członów, zestawionych poprzecznie, z których starszy z ok. 1840, klasycystyczny, jest w planie prostokątny, parterowy, nakryty wysokim dachem, a nowszy z 1867, eklektyczny, wieloboczny w planie, z wieżą, piętrowy z płaskim dachem.
Został zbudowany zapewne w kon. XVIII w., prawdopodobnie na miejscu starszego. Był remontowany w 2. poł. XIX w. oraz 70. latach XX w. i w 1999. Dwór jest murowany, założony na planie prostokąta, parterowy, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym. Fasada zaakcentowana została na osi pseudoryzalitem przechodzącym w wystawkę z
Został zbudowany w 1690 przez jezuitów, jako dom gościnny dla pielgrzymujących do cudownej fgury Matki Bożej. Przebudowany w XIX w. na mieszkania. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym.
Od 1646 dobra klenickie należały do klasztoru jezuitów w Otyniu, a od 1793 do książęcego rodu Bironów – Ernesta i kolejnych sukcesorów, od 1891 do Marii – wnuczki Doroty Talleyrand – Perigord, wydanej za księcia Antoniego Radziwiłła. W 1884 powstała tu letnia rezydencja, rozbudowana w 1905 przez budowniczego Dimke według
Został wzniesiony w latach 1786 – 1787, prawdopodobnie na zrębach siedziby z XVI w. W trakcie remontów w 80. latach XIX w. oraz w 1955 i ok. 1970, klasycystyczna budowla utraciła stylowy detal. Dwór jest murowany na planie litery L, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem wielospadowym. W otoczeniu obiektu znajduje się
Spełniając prośbę Augusta II, Karol Unrug w 1730 przekazał królowi w dożywocie swoją siedzibę w Kargowej. Pochodzący z ok. poł. XVII w. obiekt przekształcono w ciągu dwóch lat w rezydencję, wznosząc ponadto szereg budynków z planowanego wielkiego założenia. Budowę prowadził Karol Pöppelmann wg proj. Karola Christopha Knöffela. Z Drezna sprowadzono
