Gotycko-renesansowy obiekt, wzniesiony w 1534, jest murowany z kamienia i cegły, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym. W części pomieszczeń są sklepienia kolebkowokrzyżowe, a w salonie strop belkowy wsparty na słupie o ozdobnej głowicy. W elewacji frontowej, o kamiennym licu, wejście do piwnicy ujęte jest ceglanym, gotyckim portalem, a wejście na parter
Rezydencja rodziny von Waldow wzniesiona została w 1863, najpewniej wg proj. Georga H. Hutziga. W latach 1991–1998 pałac był opuszczony, potem starannie wyremontowany i odrestaurowany w detalach, z przeznaczeniem na pensjonat. Wzorowo zostało także uporządkowane jego otoczenie z rozległym parkiem krajobrazowym. Murowana budowla, założona na planie prostokąta z pseudoryzalitami pośrodku
Istniejąca od średniowiecza majętność, w 1507 należała do Margarety Sellge, która uposażyła nią szpital św. Anny w Żaganiu. W 1796 Marysin był w posiadaniu rodziny Göppnerów, z inicjatywy której zbudowany został klasycystyczny dwór, zaprojektowany przez Ch. V. Schultze. Obiekt jest murowany, na rzucie prostokąta, dwutraktowy, parterowy, nakryty dachem mansardowym. W
Wzniesiony w czwartej ćwierci XVIII w., w stylu klasycystycznym, został w latach 1993– 1995 starannie wyremontowany z przeznaczeniem na pensjonat. Jest murowany, założony na planie prostokąta, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym. Na osiach fasady i elewacji tylnej występują ryzality zwieńczone trójkątnymi przyczółkami. W otoczeniu dworu znajduje się park krajobrazowy.
Architektura obiektu wskazuje, że powstał on ok. 1900 i przetrwał w pierwotnej postaci. Eklektyczna budowla jest murowana, założona na planie trzech przyległych do siebie prostokątów. W trzyosiowej części środkowej pałac ma dwie kondygnacje i nakryty jest dachem czterospadowym o wydatnych okapach. Parterowe partie boczne, w fasadzie cofnięte nieco od głównego
Wzniesiony zapewne z inicjatywy rodziny von Unruh, w 4. ćw. XIX w., otrzymał architekturę eklektyczną z wyraźnym ukłonem w stronę klasycyzmu. Wyremontowany w 1988, został wkrótce zniszczony przez pożar i opuszczony. Jest murowany, piętrowy, prostokątny w planie, dwuipółtraktowy, bez dachu. Elewacje frontową i ogrodową wzbogacają pseudoryzality zwieńczone trójkątnymi przyczółkami.
Wzmiankowany w 1588, ma jednak rodowód średniowieczny, o czym świadczy jego powiązanie z systemem warownym miasta. Był przebudowany w XVI i XVIII w., a na przełomie XIX–XX w. gruntownie przekształcony. Renesansowy budynek bramny, dwukondygnacyjny ma nad przejazdem sklepienie kolebkowe a w pomieszczeniach bocznych krzyżowe. Północna, podstawowa część budynku głównego z
Eklektyczna rezydencja, wzniesiona w latach 1847–1860, zachowała się w pierwotnym kształcie, z detalem architektonicznym i układem wnętrz. Jest budowlą murowaną, na planie prostokąta z pseudoryzalitami, z wieżą od wschodu, piętrową, nakrytą dachem czterospadowym. Wieżę wieńczy krenelaż ze sterczynami w narożach.
Został zbudowany w latach 1909-1911 dla rodziny von Waldow – Reitzenstein. Projektantami neorenesansowej budowli byli berlińscy architekci A. Dinklage, E. Paulus i O. Lilloe. Obiekt murowany, założony jest na planie litery L, z masywną wieżą na styku skrzydeł, dwuitrzykondygnacyjny z wielospadowymi dachami, w bryle rozczłonkowany, z ryzalitami, szczytami, loggiami i
Rezydencja nazwana „starym zamkiem” powstała w 1793 na miejscu renesansowego dworu. W 2. poł. XIX w. została powiększona od wschodu o skrzydło reprezentacyjne. Murowany pałac założony jest na planie litery T, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachami czterospadowymi. Skrzydło nowsze, ustawione poprzecznie do starszego, zaakcentowane jest pośrodku trzykondygnacyjnym ryzalitem, mieszczącym główne wejście
