Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378 roku, gdy właściciel wsi Mikołaj z Bytynia podarował ją opactwu cystersów z Zemska. Pierwsza informacja o kościele w Rokitnie pochodzi dopiero z 1640 roku. Wspomina ona o budowie przez ówczesnego
Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z fundacji opata Jakuba II. W 1691 we wnętrzu umieszczono figury trzech biblijnych Marii. W 1997 i 1998 kaplica była konserwowana. Jest murowana z ciosów piaskowcowych i składa się z prostokątnego
Wzniesiony w 1865 jako ewangelicki, w stylu neoromańskim, jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z półkolistą absydą od wschodu i wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym, wieża oktagonalną iglicą.
Zbudowany w kon. XVIII w. jako ewangelicki, późnoklasycystyczny, orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, nakryty dachem dwuspadowym. Kościół wyróżnia się charakterem elewacji, eksponujących częściowo zatarte, kamienne lica.
Wzmiankowany w 1334, lecz obecny został zbudowany w 1776, przekształcony i powiększony o dobudówki w 1911. Kościół jest stroną ołtarzową zwrócony na zachód, jednonawowy z prosto zakończonym prezbiterium, kaplicą od wschodu, zakrystią od północy i kruchtami od zachodu i południa. W kalenicy dwuspadowego dachu od wschodu umieszczono dwukondygnacyjną wieżę.
Zbudowany w latach 1508–1522 przez joannitów, był remontowany w XVII w. i częściowo przebudowany w XVIII (zakrystia). W 1817 przekształcona i podwyższona została wieża wg proj. K. F. Schinkla. W 90. latach XX w. oraz po 2000 prowadzone były prace renowacyjne i konserwatorskie dotyczące wystroju i wyposażenia wnętrza. Późnogotycka budowla
Pierwotnie ewangelicki, późnoklasycystyczny, wzniesiony w latach 1834–1836. Po 1945 służył za magazyn. Przekazany parafii został odbudowany i konsekrowany w 1991. Kościół jest murowany z cegły, otynkowany, orientowany, założony na planie wydłużonego prostokąta, z wydzieloną wewnętrznie częścią prezbiterialną, z czworoboczną wieżą od zachodu. Nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze nakryte jest stropem drewnianym.
Wzmiankowany w 1404, do czasu reformacji podlegał diecezji poznańskiej. W latach 1524–1654 był w rękach ewangelików. Ok. 1600 kościół został przebudowany – poszerzono nawę na południe. Był wielokrotnie remontowany, m.in. W 1654, 1721 i po pożarze 1765, gdy przy odbudowie otrzymał barokowe sklepienia. W 1830, 1889 i 1957 poddany był
Neorenesansowy, zbudowany w latach 1846– 1854, jako ewangelicki, jest murowany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium skierowanym na północ, z wieżą przy elewacji południowej (frontowej) – ośmioboczną, wysmukłą, zwieńczoną płasko ze sterczynami.
Zbudowany wkrótce po lokacji miasta kościół farny (wzmiankowany w 1328) został w 1400 strawiony ogniem. Na miejscu odbudowanego po tym pożarze, zapewne drewnianego, wzniesiono pod kon. XV w. obecny kościół. Uszkodzony pożarami w 1624 i 1712 utracił prawdopodobnie sklepienia. W latach 1861–1863 został gruntownie przebudowany w duchu neogotyku. Wymieniono górne
