Gotycki kościół wzniesiony ok. poł XIV w., na zrębach starszej świątyni, w XV w. powiększony został o kaplicę, a w 1879 gruntownie przekształcony w stylu neogotyckim i rozbudowany o wieżę. Od czasu reformacji do 1945 należał do ewangelików. Jest orientowany, murowany z cegły przy użyciu granitu ciosanego, trójnawowy, z prostokątnym
Rzeczyca posiadała kościół już w średniowieczu. Wzmiankowany w źródłach XV i XVI w. był niewątpliwie budowlą drewnianą lub konstrukcji szkieletowej. Obecny kościół zbudowany został w 1834, jako ewangelicki. Późnoklasycystyczny, stroną ołtarzową skierowany na zachód, murowany, salowy na planie prostokąta z wieżą od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym, wieża namiotowym.
Kościół, wzmiankowany w 1308, jak i następne budowle, z racji nietrwałej konstrukcji, podlegały przyśpieszonym procesom destrukcji. Obecny, wzniesiony w 1731 w konstrukcji szkieletowej, został w pocz. XX w. obmurowany cegłą. Do 1945 był ewangelickim. Jest orientowany, salowy, w rzucie prostokątny, z wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym.
Gotycka świątynia z XV w., została w 1774 gruntownie przebudowana, otrzymując kształt barokowy. Jest orientowana, murowana z kamienia i cegły, jednonawowa z transeptem, od wschodu zamknięta półkoliście, z zakrystią od wschodu i wieżą od zachodu.
Zbudowany w 1659, jako protestancki, z fundacji tamtejszego dziedzica Johanna von Lüben. Wzniesiony w konstrukcji szkieletowej, w XVIII w. został na zewnątrz obmurowany cegłą. W latach 1984- 1994 był sukcesywnie remontowany. Jest jednoprzestrzenny, od wschodu zamknięty trójbocznie, nakryty dachem wielospadowym z wieżą w kalenicy od zachodu. Wnętrze, opięte emporami o
Kościół konstrukcji szkieletowej z 1797 spalił się w 1852. Na jego miejscu wzniesiono obecną świątynię, stylowo nawiązującą do romanizmu i gotyku, orientowaną, jednonawową z pięcioboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu. Budowla nakryta jest dachami dwuiwielospadowymi, a trzykondygnacyjna wieża oktagonalną iglicą. Wnętrze przekryte jest stropem drewnianym. Elewacje, o ceglanym licu,
Zbudowany w pocz. XIV w., mimo licznych remontów, w XIX, XX i w pocz. XXI w. zachował styl gotycki. Orientowany, murowany z kamienia i rudy darniowej, jednonawowy z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, zakrystią od północy i kruchtą od południa, nakryty dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium załamanym i spływającym pulpitowo nad zakrystię. Prezbiterium
Został zbudowany w 1708, jako ewangelicki, powiększony o wieżę w 1883. W 1962 od uderzenia pioruna spłonęła część więźby dachowej i stropu. Szkody usunięto jeszcze w tym samym roku. Kościół jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, wieża murowana, prostokątny w planie, nakryty dachem naczółkowym. Trzykondygnacyjna wieża, ceglana, nietynkowana nakryta jest hełmem ostrołukowym.
Wzmiankowany w 1376, lecz powstał znacznie wcześniej. Po 1540, gdy stał się świątynią ewangelicką, został gruntownie przebudowany – poszerzony na południe. Był wielokrotnie remontowany, ostatnio w 1969 i 2002. Jest budowlą orientowaną, jednoprzestrzenną, od wschodu zamkniętą trójbocznie, oskarpowaną, z zakrystią od północy i wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym załamanym
Wzniesiony zapewne w pocz. XVIII w., został powiększony o wieżę w 1735, przebudowaną i podwyższoną w 1874. Kościół jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z zakrystią od południa i wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym.
