Zbudowana w 1758 z inspiracji opata Michała Loki, ma miejscu drewnianej z 1671. Barokowa, jednoprzestrzenna na planie prostokąta, nakryta dachem dwuspadowym, z sygnaturką w kalenicy, wzniesioną w 1900.
W 1378 Rokitno weszło w skład dóbr cysterskiego klasztoru w Bledzewie. W 1677 opat Kazimierz Jan Opaliński założył tutaj prepozyturę. W 1742 opat Józef Michał Gorczyński rozpoczął budowę kościoła, jako architektonicznej oprawy szesnastowiecznego obrazu Matki Boskiej. Budowę świątyni, zaprojektowanej przez Karola Martina Frantza kontynuowali do 1756 następcy Gorczyńskiego – Maciej
Średniowieczny kościół, wzmiankowany w 1407, został w pocz. XIX w. zburzony. Obecny, wzniesiony w 1833, jako ewangelicki. Stroną ołtarzową skierowany jest na zachód, zbudowany w konstrukcji szkieletowej, salowy na planie prostokąta, z wieżą od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze opięte jest z trzech stron emporami. Wieża ma hełm baniasty z
Potwierdzony w średniowiecznych źródłach kościół w Rogozińcu był najpewniej budowlą drewnianą. Z nietrwałego budulca wzniesione były także kolejne świątynie. Obecny zbudowany został w 1832, jako ewangelicki. Późnoklasycystyczny, stroną prezbiterialną skierowany na południe, murowany, trójnawowy w układzie halowym, o krótszych nawach bocznych, z wieżą wtopioną w północną część korpusu. Wnętrze przekryte
Został zbudowany zapewne w XIV w. z fundacji cysterek trzebnickich, władających wsią do 1810, przebudowany w 1576 i 1725, kiedy otrzymał obecny barokowy kształt. Był remontowany w XIX w. i w 1987. Jest orientowany, murowany, prostokątny w planie, z półkolistą absydą od wschodu i wtopioną w korpus wieżą od zachodu,
Zbudowany w 1712, na miejscu starszego, jako protestancki; remontowany w 1793, 1949 i 2009. Jest orientowany, szkieletowej konstrukcji, salowy o trójkątnym zamknięciu od wschodu, z kruchtą od południa i wieżą od zachodu.
Wzniesiony ok. 1400, został powiększony o wieżę w czasach nowożytnych. Był remontowany w 1643, 1780 i ok. poł. XIX w. Od czasu reformacji do 1945 znajdował się w rękach protestantów. Gotycka budowla jest orientowana, murowana z kamienia, salowa na planie prostokąta, z zakrystią od północy i szeroką wieżą od zachodu
Późnoromański kościół z kon. XIII w., został w XIX w. przebudowany – obniżono dach nawy, powiększono okna, wzniesiono nowe szczyty. Od pocz. reformacji do 1945 był w rękach protestantów. Uszkodzony w czasie wojny był opuszczony do 1974, kiedy podjęto jego odbudowę. Jest orientowany, murowany z ciosów granitowych, jednonawowy z prostokątnym
Wzniesiony w 1802, klasycystyczny, jest budowlą orientowaną, murowaną, salową z trójbocznym zamknięciem od wschodu. W kalenicę zachodniej części dachu wtopiona jest czteroboczna wieża zwieńczona kopulastym hełmem z latarnią. Kościół jest opuszczony od 1945.
Późnogotycki, wzniesiony w XV w. z fundacji cysterek trzebnickich, które miały tu swoje dobra do 1810. W czasach nowożytnych kościół otrzymał sklepienia kolebkowe z lunetami, usunięte w XIX w. W 1974 przeprowadzono kapitalny remont, który ujawnił ślady przekształceń wnętrza w XIX w. w latach 1535–1654 kościół był w rękach protestantów.
