Wzniesiony w pocz. XVI w., w stylu późnogotyckim, został przebudowany w 1784 (powiększenie okien, wieża), wielokrotnie remontowany. Jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, salowy na planie prostokąta, nakryty dachem dwuspadowym z wieżą wtopioną w bryłę. Pierwotny charakter zachowała ściana wschodnia z trzema gotyckimi oknami oraz szczytem zdobionym ceramicznie motywem
Gotycki kościół z XIV w. został w XVI w. przebudowany, a w 1809 powiększony o wieżę, zwieńczoną hełmem w 1867; był remontowany w 1966 i 1995. Od początków reformacji do 1945 należał do protestantów. Budowla jest orientowana, murowana z kamienia, jednonawowa z prostokątnym w rzucie prezbiterium, zakrystią od północy i
Po drewnianym kościele z 1740 pozostała wieża, konstrukcji słupowej, oszalowana deskami, zwieńczona dachem ostrosłupowym. W 2. poł. XIX w. dobudowano do niej od wschodu kościół murowany, jednonawowy z transeptem, od wschodu zamknięty trójbocznie. Stylowo budowla odwołuje się do romanizmu.
Zbudowany ok. 1300, mimo wielokrotnych remontów zachował gotycki charakter. Od poł. XVI w. do 1709 był w posiadaniu ewangelików. Kościół jest orientowany, murowany z cegły, jednonawowy z prostokątnym w planie prezbiterium, do którego przylegają zakrystia od południa i wieża od północy, nakryty dachami dwuspadowymi, wieża hełmem ostrosłupowym. Oskarpowane elewacje zachowały
Zbudowany w 1. poł. XVII w., jako ewangelicki, w konstrukcji szkieletowej, w XVIII–XIX w. został obmurowany. Jest orientowany, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z zakrystią od północy i kruchtami od południa i zachodu. Korpus nakryty dachem wielospadowym z sygnaturką w kalenicy. Wnętrze opięte emporami.
Wzniesiony ok. 1260 (wzmiankowany w 1273), został w 1508 powiększony o wieżę i zakrystię oraz przesklepiony. W XVIII w. dostawiono kruchtę. Wielokrotne remonty i prace renowacyjne nie spowodowały istotnych zmian w gotyckiej architekturze kościoła. Od czasu reformacji do 1668 oraz w latach 1814–1945 był w posiadaniu protestantów. Jest orientowany, murowany
O kościele w Sękowicach, istniejącym zapewne od średniowiecza, informują źródła z czasu wojny trzydziestoletniej, gdy został zniszczony. Na jego miejscu powstał obecny kościół, zbudowany w 2. poł XVII w. Był wielokrotnie remontowany, lecz zachował pierwotny kształt. Wzniesiony w konstrukcji szkieletowej, na planie ośmioboku, nakryty jest dachem wielospadowym, zwieńczonym wieżą w
Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w 1801, poźnoklasycystyczny. Jest budowlą orientowaną, murowaną, prostokątną w planie, z dwiema wieżami wtopionymi w bryłę obiektu od zachodu. W elewacjach dwie kondygnacje okien rozdziela szeroki gzyms, a fasadę między wieżami wieńczy trójkątny szczyt, zaś wieże krenelażowa attyka. Salowe wnętrze z płaskim stropem opinają z trzech stron
Zaprojektowany przez Eduarda Römera, został zbudowany w 1858 ze środków rządowych, jako rekompensata za stary kościół, którego położenie kolidowało z budową linii kolejowej Krzyż – Gorzów. Eklektyczna, murowana budowla, na planie krzyża łacińskiego, nakryta jest dachami dwuspadowymi z sygnaturką.
Powstał w 1767 przez adaptację magazynu huty, jako ewangelicki. W 1782 został powiększony o dobudówkę z klatką schodową a w 1819 o wieżę. Obiekt jest nieorientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy, prostokątny w rzucie, z wieżą przy dłuższym boku, nakryty dachem naczółkowym. Wnętrze obiegają empory. Skromną bryłę korpusu, przypominającego dom mieszkalny, wzbogaca
