Podlegórz, gm. Trzebiechów, pow. zielonogórski – kościół filialny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego
Orientowany, neoromański, zbudowany w 1876 z kamienia i cegły, jednonawowy z wieloboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu.
Menu
Orientowany, neoromański, zbudowany w 1876 z kamienia i cegły, jednonawowy z wieloboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu.
Został zbudowany w 1755, jako ewangelicki; był remontowany w latach 1980-1981. Orientowany , konstrukcji szkieletowej, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z kruchtami od południa i północy, z wieżą od zachodu. Wnętrze przekryte stropem belkowym ozdobionym malowaną sceną Ostatniej Wieczerzy, przeniesioną ze stropu rozebranego kościoła ewangelickiego w Kożuchowie.
Zbudowany w 2. poł. XIX w., na miejscu starszego, neogotycki. Jest orientowany, murowany z kamienia łamanego i cegły, salowy na rzucie wydłużonego prostokąta z pseudotranseptem, trójboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi.
Gotycka świątynia, przejęta w początkach reformacji przez protestantów, została w XVII–XVIII w. przebudowana (powiększenie okien). Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, zakrystią od północy, nakryty dachami dwuspadowymi. Wnętrza przekryte stropami. Elewacje zachowały kamienne lico; w zachodniej ostrołuczny portal. Plac przykościelny otoczony jest średniowiecznym murem kamiennym.
Średniowieczna świątynia, zniszczona pożarem w 1638, odbudowana po 50. latach, w 1884 została gruntowanie przekształcona w duchu neogotyku. Jest orientowana, murowana, jednonawowa z trójbocznie zamkniętym prezbiterium oraz zakrystią i wieżą po jego bokach. Wnętrze nawy obiegają empory. Korpus nakryty jest wysokim dachem dwuspadowym. Wieżę, o ceglanym licu wieńczy oktagonalny hełm
Zbudowany w 1847, jako ewangelicki, kościół jest częścią prezbiterialną skierowany na zachód, murowany, jednonawowy o prostokątnym założeniu, z półkolistą absydą od zachodu i wieżą od wschodu, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze opinają empory. Wysmukłą wieżę wieńczy ostrosłupowa iglica.
Zbudowany w pocz. XIX w., jako ewangelicki (ściana zachodnia przemurowana w XX w.), jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy o prostokątnym założeniu, nakryty dachem trzyspadowym z wieżą w partii zachodniej, nakrytą dachem namiotowym.
Zbudowany w 2. poł. XVIII w. na zrębach kościoła średniowiecznego. Do 1945 należał do ewangelików. Był remontowany w 1970. W XIX w. został powiększony o zakrystię. Jest budowlą salową, prostokątną w planie, z zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Nawa i zakrystia nakryte są dachami trzyspadowymi, a trzykondygnacyjna wieża
Barokową świątynię, zbudowaną w latach 1732–1735, ufundował właściciel tutejszych dóbr – Andreas von Stosch. Z ok. poł. XIX w. pochodzi wystrój elewacji centralnej części budowli, zdradzający pokrewieństwo ze szkołą Karola F. Schinkla. W tym samym czasie dostawiona została zakrystia, a wnętrze opięte balkonami. Do 1945 kościół był ewangelicki. W 90.
Został zbudowany w latach 1585–1587 na miejscu starszego, wzmiankowanego w 1332, powiększony o wieżę w 1676. Po pożarze w 1702 został po dwóch latach odbudowany, a wieża, którą podwyższono, w 1781. Gruntowny remont kościoła przeprowadzono na pocz. XX w. i w latach 2003–2006. Kościół o cechach gotycko-renesansowych jest budowlą orientowaną,