Został wzniesiony w 1900 przez gminę wyznaniową staroluterańską. Zaprojektowany przez mistrza budowlanego O. Kühna z Kożuchowa, jest budowlą orientowaną, murowaną, jednonawową z półkolistą absydą prezbiterialną, zakrystią od północy i przedsionkiem od zachodu. Ceglane, oskarpowane elewacje przeprute są wysokimi oknami.
Neoromański, zbudowany jako ewangelicki w latach 1835–1839 wg proj. Augusta Stülera. Stroną prezbiterialną skierowany na północ, murowany z cegły, jednoprzestrzenny z wydzieloną wewnętrznie półkolistą absydą, z zakrystią od zachodu i ośmioboczną wieżą od południa. Wnętrze przekryte stropem, opięte dwukondygnacyjnymi emporami wspartymi na filarach.
Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w latach 1591–1596, fundacji Daniela Preussa – cesarskiego zarządcy dóbr solnych. Przejęty w 1651 przez katolików, został powiększony w 1782 o kruchtę a w 1880 o transept i zakrystię. W 1945 zniszczony został barokowy hełm wieży, odbudowany w formie ostrosłupa. Kościół był remontowany i restaurowany w 70.
Kościół wzmiankowany w 1346, w początkach reformacji przejęli protestanci. Starą świątynię konstrukcji szkieletowej rozebrano w 1863, stawiając na jej miejscu obecną, murowaną, w stylu neoklasycystycznym. Budowla jest orientowana, założona na planie prostokąta z poligonalnie zamkniętym prezbiterium, z wieżą od strony zachodniej, nakryta dachami dwuspadowym i wielospadowymi.
Wzmiankowany w 1376, lecz obecny został wzniesiony w XVI w. W czasie gruntownej przebudowy w XIX w. zatarto znamiona stylowe kościoła. Jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z zakrystią od północy, kruchtą od południa i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi (wieżą z wysmukłą iglicą).
Zbudowana w XVIII w. w konstrukcji szkieletowej, został w 30. latach XIX w. przemurowany otrzymując formę neoklasycystyczną. Założony jest na rzucie krzyża, nakryty dachem wielospadowym. Wnętrze obiegają empory. Od wielu lat nieużytkowany, znajduje się w złym stanie.
Zbudowany w 2. poł. XIII w., zachował się w pierwotnym kształcie. Nieznacznych przeróbek dokonali ewangelicy, gdy kościół był w ich posiadaniu (od 1528 do 1668), poszerzając okna i wprowadzając do wnętrza empory. Od 1945 przez kilka lat stał opuszczony. Gotycka świątynie jest orientowana, murowana z kamienia i rudy darniowej, jednonawowa
Wzniesiony w pocz. XIV w., został w XVII i XVIII w. przebudowany z przekształceniem okien, a ok. 1900 powiększony o wieżę. Od początku reformacji do 1945 był w rękach protestantów. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, z prostokątnym w rzucie prezbiterium, zakrystią od północy i wieżą od południa. Dachy
Wzniesiony w 1886, ma miejscu starszego, neogotycki jest budowlą orientowaną, murowaną z cegły, jednonawową z trójboczną absydą prezbiterialną, z wieżą od zachodu, zwieńczoną ostrosłupową iglicą.
Budowla o architekturze historyzującej, powstała w 4. ćw. XIX w. na miejscu starszej. Jest orientowana, murowana z cegły, jednonawowa z wyodrębnioną absydą prezbiterialną oraz wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuiwielospadowymi. Do czterokondygnacyjnej wieży, nakrytej niskim dachem, przylegają przedsionek i dwie lokalności.
