Wzniesiona w 2. poł. XVIII w., jest murowana, prostokątna w planie z ryzalitem od strony północnej, dwutraktowa, piętrowa, nakryta dachem naczółkowym.
Został zbudowany w kon. XVIII w., kamienny, prostokątny w rzucie, parterowy, nakryty dachem wysokim naczółkowym z powiekami.
Wzniesiony został przez jezuitów w 1754. Barokowy obiekt jest murowany, trzykondygnacyjny. Prostokątnym planem, prostymi elewacjami z rzędami okien i mansardowym dachem, prezentuje ówczesny typ budowli gospodarczej. Pomieszczenia parteru przesklepione są kolebkowo; w wyższych kondygnacjach występują stropy.
Zbudowany w 1. poł. XIX w., jest murowany, prostokątny w rzucie, trzykondygnacyjny nakryty dachem dwuspadowym z ażurową wieżyczką w kalenicy.
W zabudowie gospodarczej folwarku wyróżnia się spichlerz, zbudowany zapewne w kon. XVIII w., kamienny, prostokątny w rzucie, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym z wystawką nad wejściem w fasadzie.
Stanowi integralną część Zielonogórskiego Muzeum Etnograficznego. Położony jest ok. 1. km na wschód od wsi, przy lesie i stawach. Siedzibą placówki jest dawny zajazd, budynek z pocz. XIX w., murowany, prostokątny w planie, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem naczółkowym. Na obszarze kilku hektarów znajduje się kilkadziesiąt drewnianych budynków mieszkalnych
Opodal pałacu położony jest folwark, na terenie którego znajdują się dwie oficyny. Architektonicznie bliźniacze, pochodzą z przełomu XVIII-XIX w. Są murowane, w założeniu prostokątne, piętowe, nakryte dachami naczółkowymi.
Zbudowana ok. 1840, o kamiennej architekturze stylowo nawiązującej do gotyku i klasycyzmu, założona jest na rzucie kwadratu, piętrowa, nakryta dachem namiotowym.
Usytuowana obok kościoła, budowla wygląda bardziej na siedzibę szlachecką niż na plebanię, bo też tutejszy proboszcz, obok kościelnej, pełnił także funkcję zarządcy dóbr klasztornych w Nowogrodzie i okolicznych wsiach: Popowicach, Sobolicach, Starej Klępinie i Łęczynie. Pierwotnie plebania miała konstrukcję szkieletową. W latach 1697-1699 wzniesiona została obecna, przebudowana po uszkodzeniu przez
Zachowała się zwarta zabudowa przy Rynku i wychodzących z niego ulicach, pochodząca z XVIII i XIX w., piętrowa, sytuowana kalenicowo i szczytowo.
