Pod koniec lutego 2024 r. Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał do rejestru zabytków obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem pochodzący z kościoła fil. pw. św. Marcina w Gołaszynie, gm. Nowe Miasteczko. Postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone z urzędu, po odzyskaniu zabytku w wyniku działań restytucyjnych przeprowadzonych przez Departament Restytucji Dóbr Kultury
30 maja 2022 r. podczas krótkiej wizyty Pani dr Barbary Bielinis-Kopeć Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w międzyrzeckim muzeum Pan dyrektor Andrzej Kirmiel poinformował, że kierowana przez niego placówka znalazła się wśród pięciu instytucji kultury ujętych na liście rankingowej w ramach IV konkursu na wykonanie badań technologicznych lub ekspertyz interdyscyplinarnych, zorganizowanego
W dniach 15-18 maja 2022 r. w Münster odbyło się doroczne spotkanie służb konserwatorskich z krajów związkowych Republiki Federalnej Niemiec, na które zaproszona wojewódzkich konserwatorów zabytków oraz przedstawicieli Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Narodowego Instytutu dziedzictwa. W spotkaniu uczestniczyła m.in. Pani dr Katarzyna Pałubska Dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków MKiDN.
W dniach 9-10 maja 2022 r. odbyła się konferencja naukowa zorganizowana w Łazienkach Królewskich w Warszawie przez PKN ICOMOS i NID, która poświęcona została problematyce dostosowania zabytków do potrzeb osób ze szczególnymi potrzebami. Tematyka wydarzenia nie była przypadkowa i wynikała z trwającej procedury zmian w prawie budowlanym, dotyczących zapewniania dostępności
Miło nam poinformować, że w dniu 10 maja 2022 r. w pałacu na Wodzie w Łazienkach Królewskich w Warszawie odbyła się uroczystość uhonorowania Pani prof. Bogumiły Rouby i Pani Barbary Nowak-Obelindy nagrodą Generalnego Konserwatora Zabytków i Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS im. prof. Jana Zachwatowicza. Nagrodę wręczył Pan dr Jarosław Sellin
Jest to najpotężniejszy kompleks fortyfkacji w Europie, zbudowany przez Niemców w 30. i 40. latach XX w. Linia umocnień długości ponad 80 km ciągnie się od Odry koło miejscowości Nietkowice do Warty opodal Skwierzyny. Trzonem systemu, w paśmie od Boryszyna do Kęszycy, jest zespół bunkrów z pancernymi kopułami, połączonych podziemnymi
W Międzyrzeczu istnieje duży zespół zabytkowej zabudowy mieszkalnej. Najstarsze domy, wzniesione po pożarze miasta w 1827, skupione na obszarze starego ośrodka, tworzą zwarte ciągi przy rynku i sąsiednich ulicach. Posiadają znamiona stylowe późnoklasycystyczne, są murowane, piętrowe, sytuowane kalenicowo, nakryte wysokimi dachami dwuspadowymi, często z wystawkami bądź oknami powiekowymi. Fasady licznych
Została wzniesiona w XVIII w., przebudowana w XIX i XX w. Zatarciu uległ układ wnętrz, lecz zachował się pierwotny kształt bryły. Jest budowlą murowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, parterową, nakrytą dachem dwuspadowym. Na osi dłuższych elewacji występują okazałe wystawki.
Wobec zniszczenia zamku, który był siedzibą starostwa międzyrzeckiego, za sprawą starostów Mikołaja Radomickiego i Stanisława Jabłonowskiego wzniesiono na podzamczu nową rezydencję z oficyną. Po 1793 rząd pruski sprzedał zamek i budynki starostwa, które prywatny właściciel zespolił w XIX w. łącznikiem i przeznaczył na browar. W latach 1960–1964 obiekt został wyremontowany
Usytuowany jest w widłach rzek Obry i Paklicy, na miejscu grodu wniesionego w zaraniu państwowości polskiej. Położony na rubieżach państwa, gród strzegł granic przed Niemcami i Pomorzanami. Od poł. XIII w., po utracie Lubusza, był najbardziej wysuniętą na zachód warownią polską. Ok. poł. XIV w., wykorzystując wały grodu, zbudowano zamek.
