Wzniesiony w kon. XIX w., eklektyczny, z przewagą elementów nawiązujących do baroku, zachował się w pierwotnym stanie i jest użytkowany na cele mieszkalne. Murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Elewacje zdobione są boniowanymi pilastrami, a fasada ponadto pseudoryzalitem z wystawką o faliście wykrojonym szczycie.
Zbudowany na pocz. XX w., został w 2. poł. tego stulecia powiększony o aneksy przy krótszych bokach. Od 2001 służy, jako pensjonat. Jest budowlą murowaną, prostokątną w rzucie, z ryzalitami, piętrową, nakrytą dachem czterospadowym.
Wzniesiony w kon. XVII w., został w 1710 rozbudowany w kierunku zachodnim, a w 1890 przekształcony we wnętrzu i ujednolicony w architekturze zewnętrznej. Opuszczony po 1970 i podupadły, został w latach 1983 – 1986 odbudowany i służy celom mieszkalnym. Obiekt jest murowany (parter) i konstrukcji szkieletowej (piętro), prostokątny w planie,
Barokowa rezydencja, wzniesiona w 1 ćw. XVIII w., został spalona w 1945 i rozebrana. Zachował się tylko relikt w postaci trzyarkadowego portyku filarowego, zwieńczonego profilowanym gzymsem, podtrzymywanym przez rzeźbione w kamieniu kariatydy.
Związany z majątkiem Podbrzezia Dolnego, wzniesiony został w XVII w., staraniem rodziny von Stentsch, przebudowany i powiększony w XVIII i XIX w., ma wydłużone proporcje, dwie kondygnacje i dach mansardowy.
Wzniesiony w 1. poł. XIV w. na miejscu grodu kasztelańskiego, stał się w latach 1369–1476 siedzibą głogowsko-żagańskich książąt – Henryka VIII, Henryka IX i Henryka XI. Był założeniem czworobocznym z wolnostojącą wieżą i budynkiem mieszkalnym zamykającym dziedziniec od strony wschodniej. Po śmierci Henryka XI zamek zajął elektor brandenburski. W czasie
Wzniesiony najpewniej w 2. poł. XVIII w., był remontowany w następnym stuleciu, gdy podwyższono ryzalit oraz w latach 1973 – 1976. Prace te spowodowały zubożenie dworu, pozbawiając go detalu architektonicznego. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, nakryty dachem mansardowym z naczółkami. Pozorny ryzalit na osi fasady przechodzi w wystawkę zwieńczoną
Klasycystyczny, zbudowany w 1798 dla rodziny von Winnig. Po pożarze w 1915 został powiększony, w dopasowanym architektonicznie kształcie. Jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym z wystawką i lukarnami. Elewacje rozczłonkowane lizenami.
Rycerski zamek z XIV w. rodziny v. Wedel, margrabia Jan przekształcił w XVI w. w trzyskrzydłową rezydencję, zaprojektowaną przez Kaspara Teyssa. W XVII w. zamek otrzymał czwarte skrzydło, lecz wkrótce stracił funkcję rezydencji elektorów brandenburskich, a w latach 1820–1825 został przebudowany na koszary i pozbawiony wystroju. Zrujnowany w 1945, został
Wzniesiony ok. 1700 dla rodziny von Knobelsdorf, został przebudowany w 1845, a w 1975 poddany gruntownemu remontowi, włącznie z konserwacją polichromii i sztukaterii wnętrz. Od 1989 nieużytkowany pozostaje w zaniedbaniu zagrażającym ruiną. Obiekt jest murowany, na planie podkowy, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachami dwu- i trzyspadowymi. Wnętrza zdobione są sztukateriami, a
