Zbudowany w ostatniej ćw. XIX w., mimo wielu remontów (1910, 1923) i powojennych przekształceń, pałac zachował zasadnicze cechy rezydencji eklektycznej, nawiązującej stylowo do gotyku i renesansu. Obiekt jest murowany, w podstawowym trzonie na planie prostokąta, z licznymi przyległymi aneksami w postaci ryzalitów, wież i tarasów. Trzykondygnacyjny korpus główny przewyższają wtopione
Późnobarokowa budowla ze schyłku XVIII w., została ok. 1870 i ponownie w 1922 znacząco przebudowana ze szkodą dla znamion stylowych. Był remontowany w 1992 i 2005. Dwór jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty czterospadowym dachem mansardowym. Większość pomieszczeń parteru i piętra przekryta jest płaskimi stropami. Tylko jeden lokal
Barokowa siedziba rodziny von Schnettow została w 1870 powiększona i ukształtowana w duchu eklektyzmu. W 60. latach XX w. opuszczony pałac wyremontowano z przeznaczeniem na szkołę. Był remontowany w 2001. Obiekt jest murowany, założony na rzucie prostokąta z aneksami przy krótszych bokach, wychodzącymi ryzalitowo w kierunku dziedzińca, z wieżą przy
Wzniesiony w pocz. XIX w., został w nowszych czasach rozbudowany. Był remontowany w 60. latach XX w. i w 1992. Jest murowany, na planie prostokąta z dobudówkami, piętrowy. Pozbawiony znamion stylowych.
Powstał na przełomie XIX-XX w., na zrębach starszej budowli, zapewne rządcówki folwarku, należącego w latach 1325-1810 do klasztoru magdalenek w Szprotawie. Neobarokowy obiekt jest murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Od południa przylega do pałacu założenie parkowe z XVIIIXIX w.
Zbudowany w 4. ćw. XIX w., zaniedbany z powodu opuszczenia, po roku 2000 został zabezpieczony. Jest murowany na planie w kształcie litery T z ryzalitami, parterowy, nakryty dachami dwuspadowymi. Zachodnia elewacja frontowa skrzydła głównego wzbogacona jest na osi centralnej pozornym ryzalitem z wystawką. Skrzydło wschodnie, o niższym dachu, posiada w
Dobra ziemskie w Owczarach należały do biskupstwa lubuskiego, a od XVI w. stanowiły domenę państwowa. Dwór został wzniesiony w 2. poł. XVII w. Po 1945 służył celom mieszkalnym i biurowym. Opuszczony w 70. latach popadł w ruinę. Zachowane są mury obwodowe obiektu, w prostokątnym obrysie, dwukondygnacyjne.
W 1482 właścicielem Otynia i przynależnych dóbr rycerskich był Zygmunt Zabeltitz. Książę Jan II żagański kazał stracić trzech jego synów za rozbójnictwo i skonfiskował majątek. W 1516 król czeski Władysław Jagiellończyk sprzedał Otyń i cały klucz dóbr Johannowi Rechenbergowi, który gotycki zamek Zabeltitzów przekształcił w renesansową rezydencję. W 1645 w
Powstały ok. 1900 prezentuje nurt architektury eklektycznej. Formą prostopadłościennej bryły, obrosłej różnego kształtu i gabarytu elementami w postaci szczytów, ryzalitów, wykuszy, wystawek, wieżyczek, kominów, odwołuje się do zamku Ludwika II bawarskiego. W otoczeniu rezydencji znajduje się park krajobrazowy. Zachował się pierwotny układ wnętrz z korytarzem między dwoma traktami i umieszczoną
Pochodzi z ok. 1815, zbudowany z inicjatywy Konstantego Mielęckiego. Jest budowlą klasycystyczną, parterową, nakrytą dachem naczółkowym. Piętrowy pseudoryzlit na osi fasady zwieńczony jest trójkątnym przyczółkiem. Położona opodal oficyna (nr 97) pochodzi z ok. 1840.
