Klasycystyczny, wzniesiony w pocz. XIX w. staraniem Adama Mielęckiego, rozbudowany w 1880, jest parterowy, nakryty dachem naczółkowym. Fasadę wzbogaca wgłębiony portyk, flankowany kolumnami. Współczesne siedzibie są bliźniacze oficyny (nr 61, 62), parterowe o dachach naczółkowych.
Szlachecka siedziba, wzniesiona w XVII w. przez rodzinę von Dallwitz, została w XIX w. przebudowana. Opuszczona od 1945, popadła stopniowo w ruinę. Zachowały się piwnice, mury parteru i częściowo drugiej kondygnacji oraz trzykondygnacyjne, cylindryczne wieże w narożnikach wschodniej elewacji, nakryte stożkowymi dachami. Po zachodniej stronie założenie znajdują się dwie parterowe,
W obecnej neoklasycystycznej postaci pałac ukształtowany został ok. poł. XIX w. przez gruntowną przebudowę barokowego dworu z XVII w., z którego zachowane są piwnice i zręby ścian. Od 1960 obiekt jest opuszczony i zaniedbany. Murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, nakryty niskim dachem czterospadowym. Elewacje z neoklasycystycznym wystrojem sztukatorskim, zaakcentowane są
Zbudowany ok. 1850 w stylu neoklasycystycznym, zachował pierwotny wygląd zewnętrzny, przy pewnych przeobrażeniach wnętrz. Był remontowany w 60. latach XX w., a w latach 2002–2004 zaadaptowany na pensjonat. Jest murowany, na planie prostokąta z wtórnymi oficynami przy krótszych bokach, dwukondygnacyjny (oficyny parterowe) nakryty niskim dachem dwuspadowym. Fasadę zdobi czterokolumnowy portyk
Folwark klasztorny istniał w Osiecku zapewne od średniowiecza. W 1704 opat bledzewski Jan Gurowski przekazał go grangii w Rokitnie. Po kasacie klasztoru w 1835 jego dobra stały się domeną państwową. Od 1845 dzierżawcą folwarku był ziemianin Alkiewicz, z osobą którego należy wiązać budowę dworu. Bezstylowy obiekt jest murowany, prostokątny w
Późnogotycka, drobna siedziba szlachecka, została w 1. poł. XIX w. przebudowana (obniżenie dachu) i powiększona. Jest murowana, założona na planie prostokąta, przedłużonego aneksem na południe, piętrowa (część starsza) i parterowa, nakryta dachami dwuspadowymi. W piwnicach występują sklepienia kolebkowe, na parterze i piętrze stropy belkowe. Architektoniczne elementy obniżonych szczytów starszego członu
Zbudowany w kon. XVIII w. w stylu klasycystycznym, u schyłku XIX w. został powiększony o niski aneks. Od wielu lat dwór nie jest użytkowany i popada w ruinę. Jest murowany, prostokątny w rzucie, z okazałym ryzalitem od wschodu i dobudówką od północy, parterowy z użytkowym poddaszem w mansardzie. Elementem kontrastującym
Neorenesansowa rezydencja powstała w 1885 w wyniku przebudowy i powiększenia barokowego dworu z kon. XVII w. W 1993 obiekt został starannie odrestaurowany z przeznaczeniem na pensjonat. Jest murowany, na planie prostokąta, dwutraktowy, parterowy w części starszej, piętrowy w części z czasu rozbudowy. Oba człony mają dachy dwuspadowe, w części nowszej
Usytuowany na terenie folwarku, został zbudowany zapewne w kon. XVIII w., jako zarządcówka. Jest murowany, prostokątny w planie, parterowy z użytkowym poddaszem, nakryty wysokim dachem naczółkowym, z owalnie ukształtowaną wystawką nad wejściem w fasadzie, prowadzącym przez drewniany ganek.
Zbudowany ok. 1870 w stylu nawiązującym do klasycyzmu, jest murowany na planie prostokąta, piętrowy, nakryty niskim dachem czterospadowym. Dwutraktowe pierwotnie wnętrze zostało w trakcie remontów po 1945 przekształcone. Elewacje komponowane linearnie licznymi gzymsami i fryzami, od strony frontowej i ogrodowej wzbogacone są na osi pseudoryzalitami zwieńczonymi trójkątnymi przyczółkami. Z pałacem
