Jeden z trzech folwarków w Ochli kupił w 1788 od rodziny von Unrugh komisarz sądowy z Zielonej Góry – Johann Schneider, który wzniósł sobie tutaj rezydencję. W latach 1968–1972 pałac zaadoptowano na mieszkania, zmieniając znacznie układ wnętrz. Klasycystyczna budowla jest murowana, prostokątna w planie, dwuipółtraktowa, piętrowa, nakryta dachem czterospadowym. Fasadę
Barokowa rezydencja, powstała w latach 1684–1687 staraniem Otto Fryderyka von Unrugha. Wielokrotne remonty, m.in. W 1770 oraz w 70. i 90. latach XX w. nie zmieniły bryły ani układu wewnętrznego budowli, murowanej, prostokątnej w rzucie, dwutraktowej, piętrowej, nakrytej dachem czterospadowym. W układzie wnętrz z wydzielonym westybulem w sieni oraz apartamentami
Został zbudowany ok. 1700, gdy tutejszymi dobrami władała rodzina von Stentsch. W XIX w. był remontowany i powiększony o przybudówkę. Drobne remonty przeprowadzono także w 50. i 80. latach XX w. Obiekt jest murowany, prostokątny w planie, z ryzalitem od północy, pozornym ryzalitem od południa i przybudówką parterową od zachodu,
Obecny eklektyczny kształt dwór uzyskał ok. 1900 w wyniku przebudowy siedziby z 1831. Jest murowany, prostokątny w planie z płytkimi ryzalitami na osi poprzecznej, parterowy z mezzaninem, nakryty dachem naczółkowym. Fasadę wzbogaca piętrowy ryzalit, zwieńczony dekoracyjną wystawką.
Do 1810 Nowa Wieś była w posiadaniu klasztoru cystersów w Bledzewie. W 2. poł. XIX w. dobra należały do rodziny Fuss. Pałac, zbudowany pod koniec XIX w., powstał zapewne z inicjatywy Roberta Fussa. Wzniesiony w stylu neorenesansowym, założony jest na planie prostokąta z dwuosiowymi pozornymi ryzalitami na skrajach dłuższych boków
Pierwotny dwór renesansowy z 1582 został w 1753 skrócony o skrzydło i przekształcony w barokową rezydencję. W czasie odbudowy po pożarze w 1826 zubożono elewacje pozbawiając je większości detalu. Był remontowany ok. 1960 i w 1991. Jest murowany, prostokątny w planie, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Elewacje rozczłonkowane są lizenami, a
Z osiemnastowiecznego założenia pałacowego Pauliny Hohenzollern – Hechingen, zniszczonego w 1945 i następnych latach, przetrwała część barokowej oficyny i część muru bramnego z dwiema płaskorzeźbionymi płytami epitafijnymi.
Od XVI w. dobrami w Nietkowicach władał ród Rothenburgów, od 1788 książę żagański Piotr Biron, a od 1800 jego córka Paulina von Hohenzollern – Hechingen i jej potomkowie. W pożarze folwarku w 1830 zniszczeniu uległ także dwór. Na jego miejscu wzniesiony został obecny, po 1945 przejęty przez Lasy Państwowe. Adaptacja
Niejasne przekazy mówią o szlacheckiej siedzibie w Niekarzynie, zniszczonej w 1759, w czasie bitwy pod Kijami i odbudowanej w kon. XIX w. W 1905 na zrębach tego obiektu został wzniesiony obecny pałac – eklektyczny z dominacją elementów neobarokowych. W 70. latach XX w., w trakcie adaptacji obiektu na szkołę, zniekształcona
Został zbudowany ok. 1850, w stylu późnoklasycystycznym, a w późniejszym czasie powiększony o dwa aneksy, zharmonizowane architektonicznie z całością. Był remontowany w 1968 i 1975. Obiekt jest murowany, założony na planie prostokąta, rozwiniętego o ryzality i wtórne aneksy, w głównym trzonie piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym. Dwukondygnacyjny aneks południowy ma dach
