Wzniesiony w kon. XIII w., został w XVII i w kon. XIX w. przebudowany z dostawieniem wieży. Po pożarze w 1961 został w ciągu trzech lat odbudowany. Od czasu reformacji do 1945 był w posiadaniu ewangelików. Kościół jest orientowany, salowy na planie prostokąta, murowany z ciosanego granitu, nakryty dachem dwuspadowym.
Zbudowany w XIV w., został w XV w. powiększony o zakrystię, w XVIII w. o kruchtę i w 1981 o wieżę. Wielokrotnie remontowany. Od 1525 do 1654 był w rękach ewangelików. Jest orientowany, murowany z kamienia i rudy darniowej, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, zakrystią od północy, kruchtą od
Wieś posiadała kościół już w XIII w., o czym świadczy pochodzący stąd romański dzban znajdujący się obecnie w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. Obecna świątynia zbudowana została w latach 1882-1886 w wyniku stopniowej wymiany konstrukcji szkieletowej budowli z 1701, na murowaną. Zachował się dzwon z 1494 oraz barokowe
Położony na wzgórzu w znacznym oddaleniu od rynku, pierwotnie związany był z grodem i osadą targową. W obecnej postaci ukształtowany w wielokrotnych przebudowach, zawiera relikty murów romańskich i gotyckich. Opuszczony od 1945, został w latach 1981–1984 odbudowany i powiększony o nową, dużą część, zaprojektowaną przez Aleksandra Holasa. Stara część jest
Położony nad Bobrem, w odległości ok. 1,5 km od miasteczka, powstał w latach 1217– 1227, jako prezbiterialna część planowanego kościoła klasztornego, budowę którego zaniechano wobec starań o translokację konwentu do Żagania. Po 1284 wzniesiona część stała się kościołem parafialnym. W 1693 zburzono romańską absydę zastępując ją krótkim prezbiterium o poligonalnym
Poewangelicki, zbudowany w 1785, wzbogacony o wieżę w 1888. Po 1945 użytkowany jako magazyn, w 1985 przejęty przez parafę i do 1990 odrestaurowany. Jest budowlą barokową, stroną prezbiterialną skierowaną na północ, murowaną, salową o prostokątnym planie, nakrytą dachem mansardowym z neobarokową wieżą od południa,. Wnętrze przekryte stropem, opięte jest emporami.
Wzmianka o parafi w Nowym Miasteczku w 1305 nie wiąże się z obecnym kościołem, wzniesionym trochę później. Odbudowując kościół po pożarze w 1484 dostawiono od południa zakrystię i przekryto wnętrze sklepieniami. Ok. poł. XVI w. świątynię powiększono o nawę południową i wieżę. W czasie pożaru miasta w 1633 kościół został
Zbudowany w latach 1759–1769 staraniem proboszcza Stanisława Pretendowskiego, w 1855 powiększony został o wieżę, a w 1993 poddany gruntownemu remontowi. Założony na osi północ-południe z fasadą od północy, późnobarokowy, murowany, jednoprzestrzenny o planie złożonym z elementów trapezu, wieloboków i półkoli, z czteroboczną wieżą od północy, nakryty jest dachem wielospadowym. Wydzielona
Zbudowany w latach 1670–1676 staraniem opactwa cysterskiego w Gościkowie, był remontowany w 1977 i w 90. latach XX w. Kościół jest orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z zakrystią od południa, nakryty dachem dwuspadowym załamanym od wschodu, zakrystia pulpitowym. W zachodniej partii kalenicy znajduje się czworoboczna
Zbudowany w latach 1744–1747, został w 1759 spalony przez wojska rosyjskie, a po 10. latach odbudowany. W 1961 obiekt zaadaptowano na salę gimnastyczną. Architektonicznie przypomina dom mieszkalny, bo taki był nakaz pruskich władz. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym z sygnaturką w kalenicy.
