Gościkowo-Paradyż – konserwacja sygnaturki

Zakończono prace konserwatorskie przy  zabytkowej sygnaturce na  dachu kościoła dawnego opactwa pocysterskiego, obecnie Zielonogórsko-Gorzowskiego Wyższego Seminarium w  Gościkowie-Paradyżu. Mierząca ponad  20  metrów wysokości wieża zlokalizowana jest  na  kalenicy dachu gotyckiego kościoła pocysterskiego. Technicznym pracom konserwatorskim towarzyszyły, prowadzone równolegle szczegółowe badania nad  obiektem. W  wyniku kompleksowo prowadzonych działań badawczo -konserwatorskich udało  się ustalić nieznaną dotąd datę powstania obiektu. Stało  się to  możliwe dzięki odkryciu i  uczytelnieniu daty  1739, stanowiącej element złoconej dekoracji miedzianego hełmu wieży. Dodatkowe informacje uzyskano dzięki pochodzącym z  gałki iglicy monetom (m.in.  ort koronny Jana  II Sobieskiego z  1677  roku, trojak Koronny Jana Kazimierza bity w  Krakowie w  1662  roku, 15  krajcarów Karola VI  Habsburga z  1734  roku). Natomiast zachowanych tam  dokumentów, znajdujących  się obecnie w  pracowni konserwatorskiej papieru i  starodruków w Warszawie, z  uwagi na  bardzo zły stan zachowania, nie  udało  się dotąd odczytać. Dzięki powyższym odkryciom można mieć pewność, że  sygnaturka, w  zachowanym do  dzisiaj kształcie, została wzniesiona z inicjatywy zasłużonego dla  klasztoru paradyskiego opata Józefa Marii Górczyńskiego, działające tu  w  latach 1727-42. Najprawdopodobniej jemu  zawdzięczamy pojawienie  się w  Paradyżu i  sąsiednim Bledzewie oraz  Rokitnie budowniczego z  Legnicy, Karla Martina Frantza, z  pochodzenia Saksończyka o  szwedzkich korzeniach. Architekci z  rodziny Frantzów znani  byli  ze  współpracy z  większością współczesnych im  artystów, m.in.  z  Neunhertzem, z  którym  współpracowali w  Żaganiu, Rydzynie, czy  Rokitnie oraz  z  rzeźbiarską rodziną Hoennevoglów, czy  Krystianem Grünewaldem.
Wieżyczka ma  sygnaturkę, o  skomplikowanym, zachowanym niemal kompletnie, unikalnym systemie konstrukcyjnym, z  uwagi na  pierwotny stan zachowania, posiada dużą wartość zabytkową. Miedziane pokrycie jej  późnobarokowego hełmu należy do  najlepszych materiałowo i  rzemieślniczo wyrobów. Jest  ono  do  dziś szczelne, a  równomierne pokrycie grynszpanową patyną świadczy o  braku większych napraw. Niezwykłej dekoracyjności nadają sygnaturce piękne złocenia, którymi  pokryto blaszane, ażurowe lambrekiny w  przezroczach latarni oraz  dekoracje ornamentalno-heraldyczne. Złocenia wykonano rzadko spotykanym sposobem, poprzez  położenie bezpośrednio na  blaszanym pokryciu płynnego złota lub  amalgamatu.