Prace konserwatorskie przeprowadzone w kościele w Lubiechni Małej wyróżnione w ramach nagrody „Lubuskie Konserwacje 2022”

10 czerwca 2022 r. odbyło się uroczyste zakończenie prac konserwatorskich przy ścianach zewnętrznych kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Lubiechni Małej w gminie Rzepin, które były współfinansowane m.in. ze środków Niemiecko-Polską Fundacją Ochrony Zabytków Kultury zs. w Görlitz, Gminy Rzepin, Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Parafii Rzymskokatolickiej pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzepinie. Za realizację tych prac Parafia otrzymała wyróżnienie w ramach nagrody Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków "Lubuskie Konserwacje" w edycji 2022, które wręczone zostało ks. Stanisławowi Wenclowi.
Dzięki dobrej, długoletniej współpracy Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z Niemiecko-Polską Fundacją Ochrony Zabytków Kultury udało się pozyskać środki finansowe od rządu Republiki Federalnej Niemiec na wsparcie remontów wiele zabytków w naszym regionie, w tym na prace konserwatorskie w kościele w Lubiechni Małej. Ciężar spraw organizacyjnych wzięła na siebie gmina Rzepin wspierając w tym zakresie Parafię. Prace przeprowadzone zostały przez konserwatora Pana Michała Jarosińskiego oraz cieślę Pana Kazimierza Jurkowskiego przy wsparciu innych wykonawców. Obejmowały one konserwację i naprawy ciesielskie drewnianej konstrukcji szkieletowej ścian i prace konserwatorskie w wypełnieniach pól międzyryglowych. Prace zostały ocenione bardzo wysoko zarówno przez ekspertów z Polski, jak i z Niemiec.
Pochodząca z 1669 r. świątynia należy do cenniejszych zabytków architektury sakralnej w naszym województwie. Wzniesiono ją w konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem gliną z sieczką na drewnianych pionowych szczapach. Salowy kościół, z nawą na planie zbliżonym do kwadratu oraz trójbocznie zamkniętym chórem, nakryto dachem dwuspadowym z trójpołaciowym zamknięciem nad chórem. W elewacjach czytelny jest układ szkieletowej konstrukcji, która składa się ze słupów, trzech rzędów rygli, podwaliny i oczepu. Konstrukcję usztywniono w elewacji południowej i północnej zastrzałami rozmieszczonymi na dwóch poziomach, a w elewacji zachodniej i w obrębie chóru – długimi zastrzałami biegnącymi od podwaliny do oczepu, z uzupełnieniem krótkimi mieczami.
W 1. ćw. XIX w. do kościoła dostawiono od zachodu drewnianą wieżę w konstrukcji szkieletowej. W latach 20. XX w. prowadzono prace budowlane, podczas których m.in. wymieniono podwaliny, a w dolnych partiach szkieletowej konstrukcji ścian zastąpiono gliniane wypełnienie na pionowych szczapach cegłą. Na poziomie dolnej kondygnacji wieży usunięto w całości szkieletową konstrukcję i zastąpiono ją konstrukcją murowaną z cegły. Z tego okresu pochodzi również kruchta południowa, przez którą wiedzie wejście do świątyni.
Wnętrze świątyni jest salowe z widoczną konstrukcją szkieletową ścian, nakryte stropem płaskim, z emporami od zachodu i południa, o parapetach wypełnionych inskrypcjami, z ceramiczną posadzką i skromnym wyposażeniem. Należy ono do nielicznych wnętrz sakralnych, gdzie po II wojnie światowej nie wprowadzono znaczących zmian. Na uwagę zasługuje  konstrukcja ościeży drzwi prowadzących do świątyni, obecnie znajdujących się pomiędzy nawą a kruchtą – na nadprożu wyryto datę upamiętniającą rok wzniesienia kościoła„Anno1669”.
Badania architektoniczne kościoła przeprowadzili Pan U, Schaaf i Pani M. Pasińska. Ich wyniki zostały opublikowane w „Lubuskich Materiałach Konserwatorskich” t. 17, 2020 r.