W dniu 13 maja 2021 r. w Niepublicznej Szkole Podstawowej w Mierkowie odbyła się kameralna uroczystość, podczas której uhonorowano uczniów, którzy przypadkowo natrafili na grób sprzed ok. 2, 5 tys. lat oraz nauczyciela, który zabezpieczył i zgłosił odkrycie służbom konserwatorskim. Podziękowania pod adresem uczniów i nauczyciela wygłosiła Pani Barbara Bielinis-Kopeć
Zabytkowy charakter posiadają niemal wszystkie budynki staromiejskiego śródmieścia. W większości są to domy z 2. poł. XIX w., wzniesione na zrębach obiektów starszych, bądź przekształcone w okresie eklektyzmu. Kilkanaście obiektów z XVIII w. i pocz. XIX w. zachowało skromne znamiona stylowe baroku lub klasycyzmu.
Wzmiankowany w 1588, ma jednak rodowód średniowieczny, o czym świadczy jego powiązanie z systemem warownym miasta. Był przebudowany w XVI i XVIII w., a na przełomie XIX–XX w. gruntownie przekształcony. Renesansowy budynek bramny, dwukondygnacyjny ma nad przejazdem sklepienie kolebkowe a w pomieszczeniach bocznych krzyżowe. Północna, podstawowa część budynku głównego z
Jest jedyną pozostałością po obwarowaniach miasta rozebranych w XIX w. Zbudowana została w kon. XV w., kiedy wzmacniano systemy obronne bram. W okresie międzywojennym do wieży dostawiono duży budynek mieszkalny. Wielokondygnacyjna wieża ze szczelinowymi otworami strzelniczymi jest murowana z cegły, na planie koła. Mury obronne, otaczające miasto owalnym kręgiem, sprzężone
Wzmiankowany w 1451, zniszczony został pożarem w 1496. Obecny, wzniesiony w latach 1580–1582, zaprojektował Antonio Alberti. Bryła i zewnętrzna architektura budowli zachowały się w pierwotnym kształcie. Renesansowy ratusz jest murowany z cegły, na planie prostokąta, dwaipółtraktowy, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym ujętym wolutowymi szczytami. Pośrodku dłuższych boków znajdują się trzyosiowe, okazałe
Wzniesiony w 1908 w stylu nawiązującym do gotyku, rozbudowany po 1990. Stroną ołtarzową zwrócony jest na południe, murowany z cegły, jednonawowy z pięcioboczną absydą prezbiterialną z wieżą przy zachodnim boku. Wieża, z cylindryczną przystawką na schody, zwieńczona jest hełmem ostrosłupowym.
Późnoromańska bazylika z ok. poł. XIII w. została po stu latach rozbudowana na wschód. Po pożarze w 1496 kościół rozbudowano w powiększonym późnogotyckim kształcie. Z romańskiej budowli zachowano tylko wieżę i część ścian przyległych do niej lokalności. Pożary, które uszkodziły kościół w 1597 i 1615 nie dosięgły wnętrza. W czasie
Geneza miasta wiąże sie z osadą targową, powstałą przy drodze Gubin – Żary, na terenie oblanym zabagnionymi odnogami rzeki Lubszy. Lubsko wzmiankowane w 1253, jako miasteczko (oppidum), trzydzieści lat później otrzymało z nadania Henryka Dostojnego – margrabiego Miśni prawa samorządowe i przywileje na wzór gubińskich. Było już wtedy organizmem ukształtowanym
W ramach prac konserwatorskich zabytkowych balustrad empor w kościele p.w. Nawiedzenia NMP w Lubsku prowadzonych przez Prof. dr hab. Dariusza Markowskiego przeprowadzono kompleksowe badania nawarstwień polichromii pozwalające określić występowanie i stan zachowania oryginalnych dekoracji malarskich, ilość warstw przemalowań oraz określić zakres prac konserwatorsko-restauratorskich. Przyjęta metodyka badawcza uwzględniała zarówno wykonanie odkrywek pasowych i schodkowych jak również analizę przekrojów stratygraficznych próbek. Na podstawie badań
W 1283 r. na mocy przywileju lokacyjnego wystawionego przez margrabiego Miśni Henryka Dostojnego Lubsko otrzymało prawa miejskie, które usankcjonowały funkcjonowanie istniejącego już od dłuższego czasu ośrodka, rozwiniętego pod względem przestrzennym i ekonomicznym. Pierwsze wzmianki o władzach miejskich pochodzą z początku XIV wieku[1] a od 1393 roku w Lubsku był burmistrz. Ratusz określony jako „pretorium ” wzmiankowany jest po raz pierwszy w 1456 roku, w liście biskupa miśnieńskiego Kacpra[2], co dało podstawy do formułowania twierdzeń, że obecną
