Miasto, położone przy drodze z Polkowic do Kożuchowa, rozwinęło się najpewniej z osady targowej. W 1296 wymienione zostało, jako siedziba okręgu administracyjnego w księstwie głogowskim. Od XV w. Nowe Miasteczko było własnością prywatną zmieniających się rodów rycerskich, a w latach 1645–1773 klasztoru jezuitów w Otyniu. Rzemiosło usługowe, lokalny handel i
Zgodnie z nazwą zalążkiem miasta była warzelnia soli, założona w 1553 nad Odrą przez Antoniego Schmidta, zwanego Danczko. Nieoczyszczony surowiec morski sprowadzony był drogą wodną aż z Francji. Przy warzelni powstało osiedle skupiające robotników, rzemieślników i kupców. W 1713 zaniechano produkcji ale nadal działa faktoria soli, sprowadzanej z Saksonii. W
Geneza Międzyrzecza wiąże się z grodem położonym w widłach rzek Obry i Paklicy. Badania archeologiczne Stanisława Kurnatowskiego wykazały, że była to warownia zbudowana w czasach Bolesława Chrobrego. W 1001 tenże władca założył tu pierwszy w Polsce klasztor (benedyktynów) z myślą o chrystianizacji Pomorza. Po dwóch latach erem jednak upadł z
We wsi o rodowodzie średniowiecznym, w XVIII w. Kittlitzowie wznieśli okazały pałac, zniszczony w 1945 i rozebrany. Po barokowym założeniu zachował się rozległy park krajobrazowy. W XIX w., za sprawą powstałej huty, Małomice przekształciły się w osiedle przemysłowe, które w 1959 otrzymało prawa miejskie.
Na pocz. XIII w. był tu gród, wzmiankowany w 1299, jako „castrum Lagow” i otwarta osada. W 1347 z nadania margrabiów brandenburskich Łagów i dobra po templariuszach (22 wsie) otrzymali joannici, którzy utworzyli tutaj komandorię i zbudowali zamek. Usytuowany został na przesmyku między jeziorami Łagowskim i Trześniowskim. Na podzamczu, wzdłuż
Geneza miasta wiąże sie z osadą targową, powstałą przy drodze Gubin – Żary, na terenie oblanym zabagnionymi odnogami rzeki Lubszy. Lubsko wzmiankowane w 1253, jako miasteczko (oppidum), trzydzieści lat później otrzymało z nadania Henryka Dostojnego – margrabiego Miśni prawa samorządowe i przywileje na wzór gubińskich. Było już wtedy organizmem ukształtowanym
W 1246 komes Bodzenta z Widzimia sprzedał wieś Lubrzę klasztorowi cystersów w Paradyżu. Wkrótce obok wsi założone zostało miasto, należące w 1276 do kasztelana zbąskiego – Wojciecha z rodu Dryjów. W 1312 Lubrza wzmiankowana jest, jako siedziba dystryktu. W 1322 Wojciech Krzczonowic sprzedał miasto cystersom paradyskim, w posiadaniu których było
Wzmiankowane w 1287 w dokumencie Przemysława II, jako przynależne do kasztelanii międzyrzeckiej. W 1336 należały do rycerza Jana de Sunnewald i określone zostały mianem oppidum (miasteczko). W 1 poł. XVIII w. Lubniewice dzierżawił uchodźca z Polski – arianin Achacy Taszycki, który stworzył tutaj znaczący w Europie ośrodek myśli ariańskiej. Mieszkańcy
Zlokalizowany przez Edwarda Dąbrowskiego gród państwowy, który stawił czoło najazdom niemieckim w 1005, 1017 i 1109, leżał pół km na zachód od późniejszego miasta, przy ujściu Bobru do Odry. Gród funkcjonował do pocz. XIII w., kiedy Henryk Brodaty przekształcił osadę targową w regularnie rozplanowane miasto. Założony w 1217 lokacyjny ośrodek,
Miasto powstało przy ważnym szlaku komunikacyjnym z Wrocławia do Krosna Odrzańskiego i dalej do Szczecina. Początek dała osada targowa (XII w.), a dalszy rozwój utworzenie kasztelanii oraz lokacja przestrzenna (1253 miasto obwarowane) i prawna (ok. 1270). Podstawą gospodarki miejskiej był handel, nie tylko lokalny oraz rzemiosło, zwłaszcza kuśnierstwo, rymarstwo i
